گرفت، و او همچون پر كاهى بر روى امواج عظيم نيل مى‌غلطيد، در اين هنگام پرده‌هاى غرور و بى خبرى از مقابل چشمان او كنار رفت، و نور توحيد فطرى درخشيدن گرفت، فرياد زد: من ايمان آوردم كه معبودى جز آن كس كه بنى اسرائيل به او ايمان آورده‌اند، وجود ندارد" (حَتَّى إِذا أَدْرَكَهُ الْغَرَقُ قالَ آمَنْتُ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلَّا الَّذِي آمَنَتْ بِهِ بَنُوا إِسْرائِيلَ‌).

نه تنها با قلب خود ايمان آوردم بلكه عملا هم" در برابر چنين پروردگار توانايى تسليم" (وَ أَنَا مِنَ الْمُسْلِمِينَ‌).

در واقع هنگامى كه پيشگوييهاى موسى يكى پس از ديگرى بوقوع پيوست و فرعون بيش از پيش از صدق گفتار اين پيامبر بزرگ آگاه شد، و قدرت‌نمايى او را مشاهده كرد، ناچار اظهار ايمان نمود، به اميد اينكه همانگونه كه" خداى بنى اسرائيل" آنها را از اين امواج كوه پيكر رهايى بخشيد، او را نيز رهايى بخشد، لذا مى‌گويد: به همان خداى بنى اسرائيل ايمان آوردم!.

ولى بديهى است چنين ايمانى كه به هنگام نزول بلا و گرفتار شدن در چنگال مرگ اظهار مى‌شود، در واقع يك نوع ايمان اضطرارى است، كه هر جانى و مجرم و گنهكارى دم از آن مى‌زند، بى آنكه ارزشى داشته باشد و يا دليل بر تكامل و حسن نيت و صدق گفتار او گردد.

به همين جهت خداوند او را مخاطب ساخت و فرمود:" اكنون ايمان مى‌آورى در حالى كه قبل از اين طغيان و گردنكشى و عصيان نمودى، و در صف مفسدان فى الارض و تبهكاران قرار داشتى" (آلْآنَ وَ قَدْ عَصَيْتَ قَبْلُ وَ كُنْتَ مِنَ الْمُفْسِدِينَ‌).

سابقا نيز در آيه 18 سوره نساء خوانديم: (وَ لَيْسَتِ التَّوْبَةُ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السَّيِّئاتِ حَتَّى إِذا حَضَرَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قالَ إِنِّي تُبْتُ الْآنَ‌:" براى كسانى كه كارهاى سوء انجام دهند، و به هنگام فرا رسيدن مرگ توبه كنند، توبه‌اى‌