2- خانه‌هايشان را مقابل يكديگر و نزديك به هم بسازند، زيرا قبله در اصل به معنى" حالت تقابل" مى‌باشد، و اطلاق كلمه قبله بر آنچه امروز معروف است در حقيقت معنى ثانوى براى اين كلمه است‌ [1] اين كار كمك مؤثرى به تمركز و اجتماع بنى اسرائيل مى‌كرد، و مى‌توانستند مسائل اجتماعى را بطور عمومى مورد بررسى قرار دهند، و به عنوان انجام مراسم مذهبى دور هم جمع شوند و براى آزادى خويش نقشه‌هاى لازم را طرح نمايند.

3- توجه به عبادت و مخصوصا نماز كه انسان را از بندگى بندگان جدا، و به خالق همه قدرتها پيوند مى‌دهد، قلب و روح او را از آلودگى گناه مى‌شويد و حس اتكاى به نفس را در آنان زنده مى‌كند و با تكيه بر قدرت پروردگار، روح تازه‌اى به كالبد انسان مى‌دمد.

4- به موسى به عنوان يك رهبر دستور مى‌دهد كه دست در درون زواياى روح بنى اسرائيل بيفكند و زباله‌هاى ترس و وحشت را كه يادگار ساليان دراز بردگى و ذلت بوده است بيرون بكشد، و از طريق" بشارت دادن به مؤمنان" به فتح و پيروزى نهايى و لطف و رحمت پروردگار اراده آنها را قوى و شهامت و شجاعت را در آنها پرورش دهد.

جالب اينكه بنى اسرائيل از فرزندان يعقوبند و گروهى از آنها طبعا از فرزندان يوسفند كه او و برادرانش ساليان دراز بر مصر حكومت داشتند و در آبادى و عمران اين سرزمين كوشيدند، اما بر اثر نافرمانى خدا و بى خبرى و اختلافات داخلى روزگارشان به چنين وضع رقت بارى رسيده بود، اين جامعه‌

[1] البته بعضى از مفسران قبله را در آيه فوق به معنى مقابل نگرفته‌اند بلكه به همان معنى قبله نماز گرفته‌اند، جمله و اقيموا الصلاة را گواه بر آن مى‌دانند، ولى معنى اول با مفهوم اصلى لغوى كلمه سازگارتر مى‌باشد به علاوه اراده هر دو معنى از اين كلمه نيز اشكالى ندارد، چنان كه بارها نظيرش را داشته‌ايم.