براى همه آنها زيرا در بعضى تصريح شده قلبهايى كه در سينه‌ها است (دقت كنيد)

الف- بعضى فضل الهى را اشاره به نعمتهاى ظاهرى، و رحمت را اشاره به نعمتهاى باطنى دانسته‌اند، و يا به تعبير ديگر يكى نعمت مادى و ديگرى نعمت معنوى را مى‌گويد (كرارا در آيات قرآن جمله و ابتغوا من فضله يا لتبتغوا من فضله به معنى تحصيل روزى و درآمد مادى آمده است).

ب- بعضى ديگر گفته‌اند: فضل الهى آغاز نعمت، و رحمت او و دوام نعمت است (البته با توجه به اينكه فضل به معنى بخشيدن نعمت مى‌باشد و با توجه به اينكه ذكر رحمت پس از آن بايد چيزى اضافه بر آن بوده باشد، تفسير فوق قابل درك است) و اينكه در روايت متعددى مى‌خوانيم منظور از فضل الهى وجود پيامبر ص و نعمت نبوت، و منظور از رحمت پروردگار وجود على ع و نعمت ولايت است، نيز شايد اشاره به همين تفسير باشد، زيرا پيامبر ص سر آغاز اسلام بود و على ع سبب بقا و ادامه حيات آن شد (يكى علت محدثه و ايجاد كننده و ديگرى مبقيه و بقا دهنده) [1] بعضى ديگر احتمال داده‌اند كه فضل اشاره به نعمتهاى بهشتى، و رحمت اشاره به آمرزش از گناه است.

ج- اين احتمال نيز داده شده كه فضل اشاره به نعمت عام پروردگار به دوست و دشمن مى‌باشد و رحمت با توجه به كلمه" للمؤمنين" كه در آيه قبل به صورت قيد رحمت ذكر شده اشاره به رحمت ويژه او نسبت به افراد با ايمان است.

[1] براى آگاهى از اين روايات به تفسير نور الثقلين جلد 2 صفحه 307 و 308 مراجعه شود.