" آن چنان عذاب الهى وحشتناك و هول‌انگيز است كه اگر هر يك از ستمكاران مالك تمام ثروتهاى روى زمين باشند، حاضرند همه آن را بدهند تا از اين كيفر سخت رهايى يابند" (وَ لَوْ أَنَّ لِكُلِّ نَفْسٍ ظَلَمَتْ ما فِي الْأَرْضِ لَافْتَدَتْ بِهِ‌) [1] در واقع آنها حاضرند بزرگترين رشوه‌اى را كه مى‌توان تصور كرد، براى رهايى از چنگال عذاب الهى بدهند اما كسى از آنها نميپذيرد و سر سوزنى از مجازاتشان بكاهد.

مخصوصا بعضى از اين مجازاتها جنبه معنوى دارد و آن اينكه" آنها با مشاهده عذاب الهى پشيمان مى‌شوند، ولى از اظهار ندامت كه مايه رسوايى بيشتر در برابر رقيبان مجرم يا پيروانشان مى‌شود خود دارى مى‌كنند" (وَ أَسَرُّوا النَّدامَةَ لَمَّا رَأَوُا الْعَذابَ‌).

سپس تاكيد مى‌كند كه با همه اين احوال در ميان آنها به عدالت داورى مى‌شود، و ظلم و ستمى در باره آنان نخواهد شد" (وَ قُضِيَ بَيْنَهُمْ بِالْقِسْطِ وَ هُمْ لا يُظْلَمُونَ‌).

اين جمله تاكيدى است بر روش قرآن در همه جا در زمينه مجازات و عدالت، زيرا تاكيدهاى آيه گذشته در زمينه مجازات ممكن است اين توهم را براى افراد غافل به وجود آورد كه مساله انتقام‌جويى در كار است، لذا قرآن نخست مى‌گويد:

داورى ميان آنها با عدالت مى‌شود و باز تاكيد مى‌كند كه ظلم و ستمى بر آنها نخواهد رفت.

[1] در واقع جمله بالا كلمه‌اى در تقدير دارد و آن" من حول القيامة و العذاب" است.