شما براى خودتان باشد" (وَ إِنْ كَذَّبُوكَ فَقُلْ لِي عَمَلِي وَ لَكُمْ عَمَلُكُمْ‌).

" شما از آنچه من انجام مى‌دهم بيزاريد، و من هم از اعمال شما بيزارم" (أَنْتُمْ بَرِيئُونَ مِمَّا أَعْمَلُ وَ أَنَا بَرِي‌ءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ‌).

اين اعلام بيزارى و بى اعتنايى كه توأم با اعتماد و ايمان قاطع به مكتب خويشتن است، اثر روانى خاصى، مخصوصا در منكران لجوج، دارد، و به آنها مى‌فهماند كه هيچ اصرار و اجبارى در مورد قبول و پذيرش آنها نيست، آنها با عدم تسليم در مقابل حق، خود را به محروميت مى‌كشانند و تنها به خويشتن ضرر مى‌زنند.

نظير اين تعبير در آيات ديگر قرآن نيز آمده است، همانگونه كه در" سوره كافرون" مى‌خوانيم‌ لَكُمْ دِينُكُمْ وَ لِيَ دِينِ‌:" آئين شما براى خودتان آئين من هم براى خودم".

و از اين بيان روشن مى‌شود كه محتواى اينگونه آيات هيچگونه منافاتى با دستور تبليغ يا جهاد در برابر مشركان ندارد، تا بخواهيم اين آيات را منسوخ بدانيم، بلكه همانگونه كه گفته شد اين يك نوع مبارزه منطقى از طريق بى اعتنايى در برابر افراد لجوج و كينه‌توز است.

لذا نخست مى‌گويد:" گروهى از آنها گوش به سوى تو فرا مى‌دهند اما گويى كرند" (وَ مِنْهُمْ مَنْ يَسْتَمِعُونَ إِلَيْكَ‌) [1]

[1] در اين آيه در حقيقت جمله كانهم صم لا يستمعون در تقدير است.