بار ديگر به پيامبر ص دستور مى‌دهد" به آنها بگو آيا هيچيك از معبودهاى ساختگى شما هدايت به سوى حق مى‌كنند"؟ (قُلْ هَلْ مِنْ شُرَكائِكُمْ مَنْ يَهْدِي إِلَى الْحَقِ‌).

زيرا معبود بايد رهبر عبادت كنندگان خود باشد، آن هم رهبرى به سوى حق، در حالى كه معبودهاى مشركان اعم از بتهاى بى جان و جاندار هيچكدام قادر نيستند بدون هدايت الهى كسى را به سوى حق رهنمون گردند، چون هدايت به سوى حق نياز به مقام عصمت و مصونيت از خطا و اشتباه دارد و اين بدون رهبرى و حمايت خداوند ممكن نيست.

لذا بلافاصله اضافه مى‌كند:" بگو تنها خداوند هدايت به سوى حق مى‌كند" (قُلِ اللَّهُ يَهْدِي لِلْحَقِ‌).

با اين حال" آيا كسى كه هدايت به سوى حق مى‌كند شايسته‌تر براى پيروى است يا آن كس كه خود هدايت نمى‌شود مگر آنكه هدايتش كنند" (أَ فَمَنْ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ أَمَّنْ لا يَهِدِّي إِلَّا أَنْ يُهْدى‌) [1] و در پايان آيه با بيانى توبيخ آميز و سرزنش‌بار مى‌گويد:" شما را چه مى‌شود؟ چگونه قضاوت مى‌كنيد"؟ (فَما لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ‌).

سرانجام با لحنى تهديد آميز نسبت به اين گونه افرادى كه تابع هيچ منطق‌

[1]" يهدى" در اصل" يهتدى" بود كه" تا" در آن تبديل به" دال" و در آن ادغام شده است.