و محشور مى‌كنيم" (وَ يَوْمَ نَحْشُرُهُمْ جَمِيعاً).

" سپس به مشركان مى‌گوئيم شما و معبودهايتان در جاى خود باشيد تا به حسابتان رسيدگى شود" (ثُمَّ نَقُولُ لِلَّذِينَ أَشْرَكُوا مَكانَكُمْ أَنْتُمْ‌ و شركائكم) [1] جالب اين است كه در آيه فوق از" بتها" تعبير به" شركائكم" شده، يعنى" شريكهاى شما" در حالى كه مشركان بتها را شريك خدا قرار داده بودند، نه شريك خودشان.

اين تعبير در حقيقت اشاره لطيفى به اين نكته است كه بتها در واقع شريك خدا نبودند و اين اوهام و خيالات بت پرستان بود كه اين موقعيت را به آنان بخشيد، يعنى آنها شريكان انتخابى شما هستند، و اين درست به آن مى‌ماند كه كسى، معلم يا رئيس ناصالحى براى مدرسه‌اى انتخاب بكند، و كارهاى نادرستى از او سرزند، ما به او مى‌گوئيم بيا ببين اين معلم تو و اين رئيس تو چه كارى كه نكرده است (در حالى كه نه معلم و نه رئيس او است، بلكه معلم و رئيس مدرسه است ولى او انتخابشان كرده).

سپس اضافه مى‌كند كه" ما اين دو گروه (معبودان و عابدان) را از يكديگر جدا مى‌كنيم" و از هر كدام جداگانه سؤال مى‌نمائيم (همانگونه كه در تمام دادگاهها اين مساله معمول است كه از هر كس جداگانه بازپرسى به عمل مى‌آيد).

از بت پرستان سؤال مى‌كنيم به چه دليل اين بتها را شريك خدا قرار داديد و عبادت كرديد؟ و از معبودان نيز مى‌پرسيم به چه سبب شما معبود واقع شديد

[1]" مكانكم" در واقع مفعول فعل مقدرى است، و در اصل چنين بوده" الزموا مَكانَكُمْ أَنْتُمْ وَ شُرَكاؤُكُمْ‌ حتى تسئلوا" و اين جمله در حقيقت شبيه آيه 24 سوره صافات است كه مى‌فرمايد" وَ قِفُوهُمْ إِنَّهُمْ مَسْؤُلُونَ‌".