ذكر شده است نه" سراء" (خوشى و مسرت) اشاره به اينكه هر گونه خوبى به انسان برسد از ناحيه خدا و رحمت بى پايان او است در حالى كه بديها اگر به عنوان درس عبرت نباشد از اثرات اعمال خود انسان مى‌باشد.

3- در آغاز دومين آيه مورد بحث ضميرها به صورت مخاطب ذكر شده، اما در اثناء آيه به صورت غائب در مى‌آيد، و مسلما اين نكته‌اى دارد.

بعضى از مفسران گفته‌اند كه اين تغيير لحن آيه به خاطر آن است كه وضع حال مشركان را به هنگامى كه گرفتار طوفان و بلا مى‌شوند به عنوان درس عبرتى براى ديگران بيان كنند به همين دليل آنها را غائب فرض كرده و بقيه را در حضور.

بعضى ديگر گفته‌اند نكته‌اش بى اعتنايى و تحقير آنها است گويى نخست آنها را خداوند به حضور مى‌پذيرد و مخاطب مى‌سازد، سپس آنها را از خود دور كرده و رها مى‌نمايد.

اين احتمال نيز وجود دارد كه آيه به صورت يك ترسيم طبيعى از چگونگى وضع مردم باشد، تا آن زمان كه در كشتى نشسته‌اند و از ساحل دور نشده‌اند در ميان جمعند، و بنا بر اين مى‌توانند مخاطب باشند، اما هنگامى كه كشتى آنها را از ساحل دور مى‌كند و از چشمها تدريجا پنهان مى‌شوند به صورت گروه غائبى در شمار مى‌آيند و اين يك ترسيم زنده از دو حالت مختلف آنها است.

4- جمله" أُحِيطَ بِهِمْ‌" به معنى اين است كه آنها از هر سو در احاطه امواج بلا قرار گرفته‌اند ولى در اينجا كنايه از هلاكت و نابودى است، كه لازمه آن مى‌باشد.