اينكه انسان به دشمنش مى‌گويد:" هر قدر كارشكنى و اذيت و آزار در قدرت دارى بكن، پاسخ آنها را يك جا خواهم داد" اينگونه تعبيرات در مقام تهديد ذكر مى‌شود.

ضمنا بايد توجه داشت كه از آيه فوق استفاده مى‌شود كه منافقان در دل از حقانيت دعوت پيامبر ص با خبر بودند، و ارتباط او را با خدا به خوبى مى‌دانستند، ولى با اينحال بر اثر لجاج و عناد و دشمنى با حق، به جاى اينكه در برابر او تسليم باشند، كارشكنى مى‌كردند، به همين دليل قرآن مى‌گويد:

منافقان از اين بيم داشتند كه آياتى بر ضد آنها نازل شود، و مكنون خاطرشان را آشكار سازد.

توجه به اين نكته نيز لازم است كه جمله‌ تُنَزَّلَ عَلَيْهِمْ‌ مفهومش اين نيست كه اين گونه آيات بر منافقان نازل مى‌شد، بلكه منظور اين است كه درباره آنها و بر ضد آنها بوده، هر چند بر شخص پيامبر نازل مى‌گرديد.

" اگر از آنها بپرسى كه چرا چنين سخن نادرستى را گفته‌اند، و يا چنين كار خلافى را انجام داده‌اند، مى‌گويند: ما مزاح و شوخى مى‌كرديم و در واقع قصد و غرضى نداشتيم"! (وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ لَيَقُولُنَّ إِنَّما كُنَّا نَخُوضُ وَ نَلْعَبُ‌) [1] در واقع اين راه فرار عجيبى بود كه توطئه‌ها را مى‌چيدند، و سمپاشيها را مى‌كردند، به اين قصد كه اگر رازشان آشكار نشد و هدف شومشان تحقق يافت، به مقصود جدى خود رسيده باشند، اما اگر پرده‌ها كنار رفت و رازشان فاش شد،

[1]" خوض" بر وزن" حوض" چنان كه در كتب لغت آمده است به معنى داخل شدن تدريجى در آب است، سپس به عنوان كنايه به ورود در كارهاى مختلف اطلاق شده است، ولى غالبا در قرآن به معنى ورود، يا شروع به كارها يا سخنان زشت و بد آمده است.