و در پايان آيه مى‌فرمايد:" مجازاتشان همين بس كه افرادى را كه ايمان به رستاخيز و لقاى ما ندارند به حال خود رها مى‌كنيم تا در طغيانشان حيران و سرگردان شوند"، نه حق را از باطل بشناسند، و نه راه را از چاه (فَنَذَرُ الَّذِينَ لا يَرْجُونَ لِقاءَنا فِي طُغْيانِهِمْ يَعْمَهُونَ‌).

" هنگامى كه به انسان زيانى مى‌رسد، و دستش از همه جا كوتاه مى‌شود، دست به سوى ما دراز مى‌كند و ما را در همه حال در حالى كه به پهلو خوابيده يا نشسته يا ايستاده است مى‌خواند" (وَ إِذا مَسَّ الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا لِجَنْبِهِ أَوْ قاعِداً أَوْ قائِماً) آرى خاصيت مشكلات و حوادث دردناك، كنار رفتن حجابها از روى فطرت پاك آدمى است، در كوره حوادث تمام قشرهاى سياهى كه روى اين فطرت را پوشانده است مى‌سوزد و از ميان مى‌رود، و براى مدتى، هر چند كوتاه درخشش اين نور توحيدى آشكار مى‌گردد.

سپس مى‌گويد اما اين افراد، چنان كم ظرفيت و بى خردند كه" به مجرد اينكه بلا و ناراحتى آنها را بر طرف مى‌سازيم، آن چنان در غفلت فرو مى‌روند كه گويا هرگز از ما تقاضايى نداشتند" و ما نيز به آنها كمكى نكرديم (فَلَمَّا كَشَفْنا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ كَأَنْ لَمْ يَدْعُنا إِلى‌ ضُرٍّ مَسَّهُ‌)" آرى اين چنين اعمال مسرفان در نظرشان جلوه داده شده است" (كَذلِكَ زُيِّنَ لِلْمُسْرِفِينَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ‌).

در اينكه چه كسى اعمال اينگونه افراد را در نظرشان جلوه و زينت مى‌دهد، در ذيل آيه 122 سوره انعام جلد پنجم تفسير نمونه صفحه 428 بحث كرده‌ايم و اجمال سخن اين است كه:

زينت دهنده خداوند است اما از اين طريق كه اين خاصيت را در اعمال‌