و مى‌توانند چهره حقيقت و جمال يار را ببينند.

در اينجا به چند نكته بايد توجه كرد:

[فرق ميان" ضياء" و" نور"]

1- در اينكه ميان" ضياء" و" نور" چه تفاوتى است مفسران گفتگوى فراوان دارند بعضى هر دو را مترادف و به يك معنى دانسته‌اند، و بعضى گفته‌اند" ضياء" كه در مورد، نور خورشيد در آيه فوق به كار رفته همان نور قوى است، اما كلمه" نور" كه در باره ماه به كار رفته نور ضعيفتر است.

سومين نظر در اين باره اين است كه" ضياء" به معنى نور ذاتى است ولى" نور" مفهوم اعمى دارد، كه ذاتى و عرضى را هر دو شامل ميشود، بنا بر اين تفاوت تعبير در آيه فوق اشاره به اين نكته است كه خداوند خورشيد را منبع جوشش نور قرار داد در حالى كه نور ماه جنبه اكتسابى دارد و از خورشيد سرچشمه مى‌گيرد.

اين تفاوت با توجه به پاره‌اى از آيات قرآن صحيحتر به نظر مى‌رسد زيرا در آيه 16 سوره نوح مى‌خوانيم:" وَ جَعَلَ الْقَمَرَ فِيهِنَّ نُوراً وَ جَعَلَ الشَّمْسَ سِراجاً" و در آيه 61 سوره فرقان مى‌خوانيم:" وَ جَعَلَ فِيها سِراجاً وَ قَمَراً مُنِيراً" با توجه به اينكه" سراج" (چراغ) نور از خودش پخش مى‌كند و منبع و سرچشمه نور است و خورشيد در دو آيه فوق تشبيه به سراج شده است روشن مى‌شود كه در آيات مورد بحث نيز اين تفاوت بسيار متناسب است.

2- در اينكه آيا" ضياء" جمع است يا مفرد در ميان اهل ادب و نويسندگان لغت اختلاف است. بعضى مانند نويسنده كتاب" قاموس" آن را مفرد دانسته‌اند، ولى بعضى ديگر مانند" زجاج"" ضياء" را جمع" ضوء" مى‌دانند، نويسنده تفسير" المنار" و تفسير" قرطبى" نيز اين معنى را پذيرفته‌اند و مخصوصا" المنار" بر اساس آن استفاده خاصى از آيه كرده است و مى‌گويد: ذكر ضياء به صورت جمع در قرآن در مورد نور آفتاب اشاره به چيزى است كه علم امروز پس از قرنها آن را اثبات كرده است و آن اينكه نور آفتاب مركب از هفت نور