يعنى اگر رهبر و راهنما، همجنس پيروانش باشد و دردهاى آنها را بداند و از نيازهايشان آگاه گردد جاى تعجب نيست، تعجب در اين است كه از غير جنس آنها باشد كه بر اثر ناآگاهى از وضعشان نتواند آنها را رهبرى كند.

سپس به محتواى اين وحى آسمانى اشاره كرده، آن را در دو چيز خلاصه مى‌كند:

نخست اينكه به او وحى فرستاديم كه" مردم را انذار كند و از عواقب كفر و گناه بترساند" (أَنْ أَنْذِرِ النَّاسَ‌).

ديگر اينكه" به افراد با ايمان بشارت ده كه براى آنان در پيشگاه خدا قدم صدق است" (وَ بَشِّرِ الَّذِينَ آمَنُوا أَنَّ لَهُمْ قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَ رَبِّهِمْ‌).

در اينكه منظور از قدم صدق چيست؟ در ميان مفسران بحث است، اما روى هم رفته يكى از سه تفسير (يا هر سه با هم) براى آن قابل قبول است.

نخست اينكه اشاره به آن است كه ايمان" سابقه فطرى" دارد و در حقيقت مؤمنان با ابراز ايمان، مقتضاى فطرت خود را تصديق و تاكيد كرده‌اند (زيرا يكى از معانى قدم، سابقه است) چنان كه مى‌گويند لفلان قدم فى الاسلام- او قدم فى الحرب (يعنى: فلان كس در اسلام يا در جنگ و مبارزه، سابقه دارد).

دوم اينكه اشاره به مساله معاد و نعمتهاى آخرت باشد، زيرا يكى از معانى قدم، مقام و منزلة است (به تناسب اينكه انسان با پاى خود به منزلگاهش وارد مى‌شود) يعنى براى افراد با ايمان مقام و منزله ثابت و مسلمى در پيشگاه خدا است كه هيچ چيز نمى‌تواند آن را تغيير دهد و دگرگون سازد.

سوم اينكه قدم به معنى پيشوا و رهبر است، يعنى براى مؤمنان پيشوا و رهبرى صادق فرستاده شده است.

روايات متعددى كه در تفاسير شيعه و اهل تسنن در ذيل اين آيه وارد شده و قدم صدق را به شخص پيامبر ص يا ولايت على ع تفسير كرده است، مؤيد