3- شك نيست كه منظور از" تفقه" در دين فرا گيرى همه معارف و احكام اسلام اعم از اصول و فروع است، زيرا در مفهوم تفقه، همه اين امور جمع است، بنا بر اين آيه فوق دليل روشنى است بر اينكه همواره گروهى از مسلمانان به عنوان انجام يك واجب كفايى بايد به تحصيل علم و دانش در زمينه تمام مسائل اسلامى بپردازند، و پس از فراغت از تحصيل براى تبليغ احكام اسلام به نقاط مختلف، مخصوصا به قوم و جمعيت خود باز گردند، و آنها را به مسائل اسلامى آشنا سازند.

بنا بر اين آيه فوق دليل روشنى است بر وجوب تعليم و تعلم در مسائل اسلامى، و به تعبير ديگر هم تحصيل را واجب مى‌كند، و هم ياد دادن را، و اگر دنياى امروز به تعليمات اجبارى افتخار مى‌كند، قرآن در چهارده قرن پيش علاوه بر آن بر معلمين نيز اين وظيفه را فرض كرده است.

4- گروهى از علماى اسلامى به آيه فوق بر مساله جواز تقليد استدلال كرده‌اند، زيرا فرا گيرى تعليمات اسلام و رساندن آن به ديگران در مسائل فروع دين و لزوم پيروى شنوندگان از آنها همان تقليد است.

البته همانگونه كه گفتيم آيه فوق، تنها از فروع دين بحث نمى‌كند و مسائل اصولى را نيز شامل مى‌شود، ولى به هر حال فروع دين را نيز در بر دارد.

تنها اشكالى كه در اينجا به نظر مى‌رسد اين است كه آن روز سخنى از اجتهاد و تقليد در ميان نبود و آنها كه مسائل اسلامى را فرا مى‌گرفتند و به ديگران مى‌رساندند، حكم مساله‌گوهاى زمان ما را داشتند نه حكم مجتهدان را، يعنى مساله را از پيامبر ص گرفته و عينا بدون هيچگونه اظهار نظر براى دگران نقل مى‌كردند.

ولى با توجه به اينكه اجتهاد و تقليد، مفهوم وسيعى دارد مى‌توان اشكال فوق‌