على ع در آن شركت نكرد.

اين اقدام پيامبر ص يك اقدام بسيار بجا و ضرورى بود، زيرا بسيار محتمل بود بعضى از بازماندگان مشركان و يا منافقان مدينه كه ببهانه‌هايى از شركت در ميدان تبوك سر باز زده بودند، از غيبت طولانى پيامبر ص و سربازانش استفاده كنند، و به مدينه حمله‌ور شوند، زنان و كودكان را بكشند و مدينه را ويران سازند، ولى وجود على ع در مدينه سد نيرومندى در برابر توطئه‌هاى آنها بود.

بهر حال هنگامى كه پيامبر ص به تبوك رسيد اثرى از سپاهيان روم نديد، گويا به هنگامى كه از حركت سپاه عظيم اسلام با آن شهامت و شجاعت عجيبى كه در جنگها نشان داده بودند و كم و بيش به گوش روميان رسيده بود با خبر شدند، صلاح در اين ديدند كه ارتش خويش را به درون كشور فرا خوانده چنين وانمود كنند كه خبر تمركز ارتش روم در مرزها به قصد حمله به مدينه، شايعه بى‌اساسى بيش نبوده است، چرا كه از دست زدن به چنين جنگ خطرناكى كه مستمسك و مجوزى نيز نداشت وحشت داشتند.

ولى حضور سپاه اسلام با اين سرعت در ميدان تبوك چند درس به دشمنان اسلام داد:

اولا- اين موضوع به ثبوت رسيد كه روحيه جنگى سربازان اسلام آن چنان قوى است كه از درگيرى با نيرومندترين ارتش آن زمان نيز بيمى ندارد.

ثانيا- بسيارى از قبائل و امراى اطراف تبوك به خدمت پيامبر ص آمدند و پيمان عدم تعرض با پيامبر ص امضا كردند و فكر مسلمانان از ناحيه آنان آسوده شد.

ثالثا- امواج اسلام به داخل مرزهاى امپراطورى روم نفوذ كرد و به عنوان يك واقعه مهم روز اين صدا همه جا پيچيد، و زمينه را براى توجه روميان‌