سپس اضافه مى‌كند:" اين شمول رحمت الهى به هنگامى بود كه بر اثر شدت حوادث و فشار ناراحتيها نزديك بود گروهى از مسلمانان از جاده حق باز گردند" (و تصميم به مراجعت از تبوك بگيرند) (مِنْ بَعْدِ ما كادَ يَزِيغُ قُلُوبُ فَرِيقٍ مِنْهُمْ‌).

دگر بار تاكيد مى‌كند كه" بعد از اين ماجرا، خداوند رحمت خود را شامل حال آنها ساخت، و توبه آنها را پذيرفت، زيرا او نسبت به مؤمنان مهربان و رحيم است" (ثُمَّ تابَ عَلَيْهِمْ إِنَّهُ بِهِمْ رَؤُفٌ رَحِيمٌ‌).

اما اين لطف الهى به آسانى شامل حال آنها نشد، بلكه آن به هنگامى بود كه اين سه نفر (كعب بن مالك و مرارة بن ربيع و هلال بن امية كه شرح حالشان در شان نزول گذشت) در محاصره شديد اجتماعى قرار گرفتند، و مردم همگى با آنها قطع رابطه كردند،" و آن چنان كه زمين با همه وسعتش بر آنها تنگ شد" (حَتَّى إِذا ضاقَتْ عَلَيْهِمُ الْأَرْضُ بِما رَحُبَتْ‌).

و سينه آنها چنان از اندوه آكنده شد كه گويى" جايى در وجود خويش براى خود نمى‌يافتند" تا آنجا كه خود آنها نيز از يكديگر قطع رابطه كردند (وَ ضاقَتْ عَلَيْهِمْ أَنْفُسُهُمْ‌).

و به اين ترتيب همه راهها به روى آنها بسته شد،" و يقين پيدا كردند كه پناهگاهى از خشم خدا جز از طريق بازگشت به سوى او نيست" (وَ ظَنُّوا أَنْ لا مَلْجَأَ مِنَ اللَّهِ إِلَّا إِلَيْهِ‌).