همچون مسجد قبا را بر پايه تقوى بنا مى‌كنند با منافقانى كه شالوده آن را بر كفر و نفاق و تفرقه و فساد قرار مى‌دهند به عمل آمده است.

نخست مى‌گويد:" آيا كسى كه بناى آن مسجد را بر پايه تقوا و پرهيز از مخالفت فرمان خدا و جلب خشنودى او نهاده است بهتر است، يا كسى كه شالوده آن را بر لبه پرتگاه سستى در كنار دوزخ نهاده كه بزودى در آتش جهنم سقوط خواهد كرد"! (أَ فَمَنْ أَسَّسَ بُنْيانَهُ عَلى‌ تَقْوى‌ مِنَ اللَّهِ وَ رِضْوانٍ خَيْرٌ أَمْ مَنْ أَسَّسَ بُنْيانَهُ عَلى‌ شَفا جُرُفٍ هارٍ فَانْهارَ بِهِ فِي نارِ جَهَنَّمَ‌).

" بنيان" مصدرى است به معنى" اسم مفعول" يعنى بنا و ساختمان و" شفا" به معنى لبه چيزى است، و" جرف" به معنى" حاشيه" نهر و يا چاه است كه آب زير آن را خالى كرده باشد، و" هار" به معنى شخص يا ساختمان سستى است كه در حال سقوط است.

تشبيه فوق با نهايت روشنى و وضوح بى‌ثباتى و سستى كار منافقان و استحكام و بقاى كار اهل ايمان و برنامه‌هاى آنها را روشن مى‌سازد.

مؤمنان به كسى مى‌مانند كه براى بناى يك ساختمان، زمين بسيار محكمى را انتخاب كرده و آن را از شالوده با مصالحى پر دوام و مطمئن بنا مى‌كند، اما منافقان به كسى مى‌مانند كه ساختمان خود را بر لبه رودخانه‌اى كه سيلاب زير آن را به كلى خالى كرده و هر آن آماده سقوط است مى‌سازد، همانگونه كه نفاق ظاهرى دارد فاقد محتوا چنين ساختمانى نيز ظاهرى دارد بدون پايه و شالوده.

اين ساختمان هر آن ممكن است فرو بريزد، مكتب اهل نفاق نيز هر لحظه ممكن است باطن خود را نشان دهد و به رسوايى بيانجامد.

پرهيزگارى و جلب رضاى خدا، يعنى هماهنگى با واقعيت و همگامى با جهان آفرينش و نواميس آن بدون شك عامل بقا و ثبات است.

اما نفاق يعنى بيگانگى با واقعيتها و جدايى از قوانين آفرينش بدون ترديد