شان نزول:

آيات فوق در باره گروهى ديگر از منافقان است كه براى تحقق بخشيدن به نقشه‌هاى شوم خود اقدام به ساختن مسجدى در مدينه كردند كه بعدا بنام مسجد" ضرار" معروف شد.

اين موضوع را همه مفسران اسلامى و بسيارى از كتب حديث و تاريخ ذكر كرده‌اند، اگر چه در جزئيات آن تفاوتهايى ديده مى‌شود.

خلاصه جريان بطورى كه از تفاسير و احاديث مختلف استفاده مى‌شود چنين است: گروهى از منافقان نزد پيامبر ص آمدند و عرض كردند به ما اجازه ده مسجدى در ميان قبيله بنى سالم (نزديك مسجد قبا) بسازيم تا افراد ناتوان و بيمار و پير مردان از كار افتاده در آن نماز بگزارند، و همچنين در شبهاى بارانى كه گروهى از مردم توانايى آمدن به مسجد شما را ندارند فريضه اسلامى خود را در آن انجام دهند، و اين در موقعى بود كه پيامبر ص عازم جنگ تبوك بود.

پيامبر ص به آنها اجازه داد، ولى آنها اضافه كردند آيا ممكن است شخصا بيائيد و در آن نماز بگزاريد؟ پيامبر ص فرمود من فعلا عازم سفرم، و هنگام بازگشت بخواست خدا به آن مسجد مى‌آيم و نماز در آن مى‌گزارم.

هنگامى كه پيامبر ص از تبوك بازگشت نزد او آمدند و گفتند اكنون تقاضا داريم به مسجد ما بيايى و در آنجا نماز بگزارى، و از خدا بخواهى ما را بركت دهد، و اين در حالى بود كه هنوز پيامبر ص وارد دروازه مدينه نشده بود.

در اين هنگام پيك وحى خدا نازل شد و آيات فوق را آورد و پرده از اسرار كار آنها برداشت، و به دنبال آن پيامبر دستور داد مسجد مزبور را آتش زنند، و بقاياى آن را ويران كنند، و جاى آن را محل ريختن زباله‌هاى شهر سازند! اگر به چهره ظاهرى كار اين گروه نگاه كنيم از چنين دستورى در آغاز