فردا صبح لشكر كوچك اسلام با روحيه‌اى نيرومند در برابر دشمن صف كشيدند.

قبلا پيامبر ص به آنها پيشنهاد صلح كرد تا عذر و بهانه‌اى باقى نماند و نماينده‌اى به ميان آنها فرستاد كه من دوست ندارم شما نخستين گروهى باشيد كه مورد حمله ما قرار مى‌گيريد، بعضى از سران قريش مايل بودند اين دستى را كه به عنوان صلح به سوى آنها دراز شده بفشارند و صلح كنند، ولى باز ابو جهل مانع شد.

سرانجام آتش جنگ شعله‌ور گرديد،" حمزه" عموى پيامبر ص و" على" ع كه جوانترين افراد لشكر بودند و جمعى ديگر از جنگجويان شجاع اسلام در جنگهاى تن به تن كه سنت آن روز بود، ضربات شديدى بر پيكر حريفان خود زدند و آنها را از پاى در آوردند، روحيه دشمن باز ضعيفتر شد، ابو جهل فرمان حمله عمومى صادر كرد، و قبلا دستور داده بود آن دسته از اصحاب پيامبر ص را كه از مدينه‌اند به قتل برسانند و مهاجرين مكه را اسير كنند و براى انجام يك سلسله از تبليغات به مكه آورند، لحظات حساسى بود پيامبر ص به مسلمانان دستور داده بود زياد به انبوه جمعيت نگاه نكنند و تنها به حريفان خود بنگرند و دندانها را روى هم فشار دهند و سخن كمتر بگويند و از خداوند مدد بخواهند و از فرمان پيامبر ص در همه حال سر نپيچند و به پيروزى نهايى اميدوار باشند، پيامبر ص دست به سوى آسمان برداشت و عرض كرد: يا رب ان تهلك هذه العصابة، لم تعبد:" اگر اين گروه كشته شوند كسى ترا پرستش نخواهد كرد".

باد به شدت به سوى لشكر قريش مى‌وزيد و مسلمانان پشت به باد به آنها حمله مى‌كردند، استقامت و پايمردى و دلاوريهاى آنها قريش را در تنگنا قرار داده بود، در نتيجه هفتاد نفر از سپاه دشمن كه ابو جهل در ميان آنها بود، كشته شدند و در ميان خاك و خون غلطيدند و 70 نفر به دست مسلمانان اسير گشتند ولى مسلمانان تعداد كمى كشته بيشتر نداشتند، و به اين ترتيب نخستين پيكار مسلحانه‌