در آخرين آيه مورد بحث، موقعيت و مقام والا و پاداشهاى فراوان اينگونه مؤمنان راستين را بيان مى‌كند.

نخست مى‌گويد:" مؤمنان حقيقى تنها آنها هستند" (أُولئِكَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا).

سپس سه پاداش مهم آنها را بيان مى‌كند:

" آنها درجات مهمى نزد پروردگارشان دارند" (لَهُمْ دَرَجاتٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ‌).

درجاتى كه ميزان و مقدار آن تعيين نشده و همين ابهام دلالت بر فوق العادگى آن دارد [1] به علاوه آنها" مشمول مغفرت و رحمت و آمرزش او خواهند شد" (وَ مَغْفِرَةٌ)" و روزيهاى كريم يعنى مواهب بزرگ و مستمر و هميشگى كه نقص و عيبى در آن راه ندارد و حد و حسابى براى آن نيست در انتظارشان مى‌باشد" (وَ رِزْقٌ كَرِيمٌ‌) براستى ما مسلمانان كه دم از اسلام مى‌زنيم و گاهى آن چنان خود را طلبكار از اسلام و قرآن مى‌دانيم كه از روى نادانى گناه عقب‌ماندگيها را به گردن اسلام و قرآن مى‌افكنيم، آيا اگر ما تنها مضمون اين چند آيه را كه روشنگر صفات مؤمنين راستين است در زندگى خود پياده كنيم و ضعف و زبونى و وابستگى به اين و آن را در پناه ايمان و توكل از خود دور سازيم و هر روزى كه بر ما مى‌گذرد، در مرحله تازه‌اى از ايمان و آگاهى گام بگذاريم و همواره در پرتو ايمان احساس مسئوليت در برابر آنچه در اجتماعمان مى‌گذرد داشته باشيم رابطه ما با خدا و خلق آن چنان قوى باشد كه از همه سرمايه‌هاى وجود خويش در پيشبرد اجتماع انفاق كنيم روزگارمان چنين خواهد بود كه امروز است؟! ذكر اين موضوع نيز لازم است، كه ايمان مراحلى دارد و درجاتى، ممكن‌

[1] براى توضيح بيشتر در مورد" درجه" و" درجات" به جلد سوم تفسير نمونه صفحه 155 مراجعه فرمائيد.