تفسير:

كفران يك نعمت بزرگ‌

در اين آيات به گوشه ديگرى از حالات مشركان و طرز تفكر آنها و پاسخ به اشتباهاتشان اشاره شده است و از آنجا كه آيه گذشته سود و زيان و آگاهى از علم غيب را منحصر به خدا معرفى مى‌كرد، و در حقيقت اشاره به توحيد افعالى خدا بود، اين آيات مكمل آنها محسوب مى‌شود، زيرا اينها نيز اشاره به توحيد افعالى خدا است.

نخست مى‌گويد:" او كسى است كه شما را از يك نفس آفريد و همسر او را نيز از جنس او قرار داد تا در كنار او بياسايد" (هُوَ الَّذِي خَلَقَكُمْ مِنْ نَفْسٍ واحِدَةٍ وَ جَعَلَ مِنْها زَوْجَها لِيَسْكُنَ إِلَيْها).

اين دو در كنار هم زندگى آرامبخشى داشتند،" اما هنگامى كه زوج با همسر خود آميزش جنسى كرد، بارى سبك برداشت، به گونه‌اى كه در آغاز كار اين حمل براى او مشكلى ايجاد نمى‌كرد، و با داشتن حمل به كارهاى خود هم چنان ادامه مى‌داد" (فَلَمَّا تَغَشَّاها حَمَلَتْ حَمْلًا خَفِيفاً فَمَرَّتْ بِهِ‌) [1] اما با گذشت شب و روز، حمل او كم كم سنگين شد تا" كاملا احساس سنگينى كرد" (فَلَمَّا أَثْقَلَتْ‌).

در اين هنگام دو همسر، انتظار فرزندى را مى‌كشيدند و آرزو داشتند خداوند فرزند صالحى به آنها مرحمت كند، لذا" متوجه درگاه خدا شدند و پروردگار خويش را چنين خواندند: بارالها اگر به ما فرزند صالحى عطا كنى از

[1] تغشاها از ماده" تغشى" به معنى پوشانيدن است و اين جمله در زبان عرب كنايه لطيفى از آميزش جنسى است.