شد، و نور خدا همه جا آشكار گشت و پيروزى در تمام جهات نصيب پيامبر ص اسلام شد.

چرا چنين نشود در حالى كه" خداوند هم قادر است و هم حكيم و دانا"، با حكمتش راههاى پيروزى را به پيامبرش نشان مى‌دهد و با قدرتش او را يارى مى‌كند (وَ اللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ‌).

ماجراى مصاحبت" ابو بكر" با پيامبر ص در اين سفر و اشارات سر بسته‌اى كه در آيه فوق به اين موضوع شده در ميان مفسران شيعه و اهل تسنن بحثهاى مختلفى برانگيخته است.

بعضى راه افراط را پوييده‌اند و بعضى راه تفريط را،" فخر رازى" در تفسير خود با تعصب خاصى كوشش كرده كه دوازده فضيلت! براى" ابو بكر" از آيه فوق استنباط كند و براى تكثير عدد، آسمان و ريسمان را به هم بافته، به- طورى كه پرداختن به شرح آن شايد مصداق اتلاف وقت باشد.

بعضى ديگر نيز اصرار دارند كه مذمتهاى متعددى از آيه استفاده مى‌شود.

نخست بايد ديد كه آيا كلمه" صاحب" دليل بر فضيلت است؟ ظاهرا چنين نيست زيرا از نظر لغت" صاحب" به معنى" همنشين" و" همسفر" به طور مطلق است، اعم از اينكه اين همنشين و همسفر شخص خوبى باشد يا بدى، چنان كه در آيه 37 سوره" كهف" در داستان آن دو نفر كه يكى با ايمان و خداپرست و ديگرى بى ايمان و مشرك بود مى‌خوانيم:" قالَ لَهُ صاحِبُهُ وَ هُوَ يُحاوِرُهُ أَ كَفَرْتَ بِالَّذِي خَلَقَكَ مِنْ تُرابٍ‌":" رفيقش به او گفت: آيا به خدايى كه تو را از خاك آفريده كافر شدى"؟