نكنيد خدايى كه در سختترين حالات و پيچيده‌ترين شرائط او را به شكل معجز آسايى يارى كرد قادر است باز از او حمايت كند" (إِلَّا تَنْصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اللَّهُ‌) [1] و آن زمانى بود كه مشركان" مكه" توطئه خطرناكى براى نابود كردن پيامبر چيده بودند و همانگونه كه در ذيل آيه 30 سوره" انفال" شرح آن گذشت تصميم نهايى پس از مقدمات مفصلى بر اين قرار گرفت كه عده زيادى شمشير زن از قبائل مختلف عرب خانه پيامبر ص را شبانه در حلقه محاصره قرار دهند و صبحگاهان دسته جمعى به او حمله كنند و او را در بسترش از دم شمشيرها بگذرانند.

پيامبر ص كه به فرمان خدا از اين جريان آگاه شده بود آماده بيرون رفتن از" مكه" و هجرت به" مدينه" شد، اما نخست براى اين كه كفار قريش به او دست نيابند به" غار ثور" كه در جنوب مكه قرار داشت و در جهت مخالف جاده مدينه بود پناه برد در اين سفر" ابو بكر" نيز همراه پيامبر ص بود.

دشمنان كوشش فراوانى براى يافتن پيامبر كردند ولى مايوس و نوميد بازگشتند و پيامبر ص پس از سه شبانه روز توقف در" غار" و اطمينان از بازگشت دشمن، شبانه از بيراهه به سوى مدينه حركت كرد، و بعد از چندين شبانه روز سالم به مدينه رسيد و فصل نوينى در تاريخ اسلام آغاز شد.

آيه فوق اشاره به يكى از حساسترين لحظات اين سفر تاريخى كرده مى‌گويد" خداوند پيامبرش را يارى كرد، در آن هنگام كه كافران او را بيرون كردند" (إِذْ أَخْرَجَهُ الَّذِينَ كَفَرُوا).

البته قصد كفار بيرون كردن او از" مكه" نبود، بلكه تصميم به كشتن او

[1]- اين جمله از نظر ادبى محذوفى دارد و در اصل چنين بوده:" الا تنصروه ينصره اللَّه ..." زيرا فعل ماضى كه مفهوم آنهم در گذشته واقع شده باشد نمى‌تواند جزاى شرط واقع شود مگر اينكه فعل ماضى باشد كه معنى مضارع دهد.