كلى از ميان مى‌بردند و حكم خدا را بازيچه هوسهاى خويش مى‌ساختند، و عجب اينكه از اين كار خود بسيار خشنود و راضى هم بودند، زيرا" اعمال زشتشان در نظرشان جلوه كرده بود" (زُيِّنَ لَهُمْ سُوءُ أَعْمالِهِمْ‌).

آنها با وسوسه‌هاى شيطانى- چنان كه خواهد آمد- ماههاى حرام را دگرگون مى‌ساختند و عجب اينكه آن را يك نوع تدبير زندگى و معيشت و يا پيشرفت كار در زمينه جنگها و آمادگى جنگى مى‌پنداشتند، و مى‌گفتند فاصله زياد آتش بس ورزيدگى جنگى را كم مى‌كند بايد آتشى بپا كرد!.

خدا نيز آن مردمى را كه شايستگى هدايت ندارند به حال خود رها مى‌كند و دست از هدايتشان مى‌كشد زيرا" خداوند گروه كافران را هدايت نمى‌كند" (وَ اللَّهُ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكافِرِينَ‌).

1- فلسفه ماههاى حرام‌

تحريم جنگ در اين چهار ماه يكى از طرق پايان دادن به جنگهاى طويل المدة، و وسيله‌اى براى دعوت به صلح و آرامش بود، زيرا هنگامى كه جنگجويان چهار ماه از سال اسلحه را به زمين بگذارند و صداى چكاچك شمشيرها يا صفير گلوله‌ها خاموش شود و مجالى براى تفكر و انديشه به وجود آيد احتمال پايان يافتن جنگ بسيار زياد است.

هميشه ادامه يك كار با شروع مجدد آن پس از خاموشى تفاوت دارد و دومى به مراتب مشكلتر است، فراموش نمى‌كنيم كه در دوران جنگهاى بيست‌ساله ويتنام چه اندازه زحمت مى‌كشيدند تا يك آتش بس بيست و چهار ساعته در آغاز