بعضى از مفسران تحريم جنگ در اين چهار ماه را از زمان" ابراهيم خليل" مى‌دانند كه در عصر جاهليت عرب نيز به عنوان يك سنت به قوت خود باقى بود، هر چند آنها طبق اميال و هوسهاى خود گاهى جاى اين ماهها را تغيير مى‌دادند، ولى در اسلام همواره ثابت و لا يتغير است كه سه ماه آن پشت سر هم" ذى القعده" و" ذى الحجه" و" محرم" و يك ماه جدا است و آن ماه" رجب" است و به قول عربها سه ماه" سرد" (يعنى پشت سر هم) و يك ماه" فرد" است.

ذكر اين نكته لازم است كه تحريم جنگ در اين ماهها در صورتى است كه جنگ از ناحيه دشمن به مسلمانان تحميل نشود، اما در اين صورت بدون شك مسلمانان بايد بپاخيزند و دست روى دست نگذارند، زيرا احترام ماه حرام از ناحيه آنان نقض نشده بلكه از ناحيه دشمن نقض گرديده است (چنان كه شرح آن ذيل آيه 194 سوره بقره گذشت).

بعد براى تاكيد مى‌گويد:" اين آئين ثابت و پا بر جا و تغييرناپذير است" نه رسم نادرستى كه در ميان عرب بود كه با ميل و هوس خويش آنها را جابجا مى‌كردند (ذلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ‌).

از پاره‌اى از روايات‌ [1] استفاده مى‌شود كه تحريم جنگ در اين چهار ماه علاوه بر آئين ابراهيم در آئين يهود و مسيح و سائر آئينهاى آسمانى نيز بوده است و جمله" ذلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ‌" ممكن است اشاره به اين نكته نيز بوده باشد، يعنى از نخست در همه آئينها به صورت يك قانون ثابت وجود داشته است.

سپس مى‌گويد:" در اين چهار ماه به خود ستم روا مداريد با شكستن احترام آنها خويش را گرفتار كيفرهاى دنيا و مجازاتهاى آخرت نسازيد" (فَلا تَظْلِمُوا فِيهِنَّ أَنْفُسَكُمْ‌).

ولى از آنجا كه ممكن بود تحريم جهاد در اين چهار ماه وسيله‌اى براى‌

[1]- تفسير برهان جلد دوم صفحه 122.