ولى بايد توجه داشت كه منظور از بيان اين صفات بيان علت مجاز بودن جهاد در برابر آنها است يعنى به اين دليل جهاد با آنان جايز است كه محرمات اسلامى را نپذيرفته و آلوده گناهان زيادى هستند، اگر مقاومت كنند و از صورت يك اقليت سالم خارج شوند مى‌توان با آنها مبارزه كرد.

بالآخره به سومين صفت آنها اشاره كرده، مى‌گويد: آنها به طور كلى آئين حق را قبول ندارند" (وَ لا يَدِينُونَ دِينَ الْحَقِ‌).

باز در مورد اين جمله دو احتمال گذشته وجود دارد، ولى ظاهر اين است كه منظور از" دين حق" همان آئين اسلام است كه در چند آيه بعد به آن اشاره شده است.

ذكر اين جمله بعد از ذكر عدم اعتقاد آنها به محرمات اسلامى، از قبيل ذكر عام بعد از خاص است، يعنى نخست به آلوده بودن آنها به بسيارى از محرمات اشاره مى‌كند، زيرا اين آلودگى مخصوصا چشمگير است: آلودگى به شراب، رباخوارى، خوردن گوشت خوك، و ارتكاب بسيارى از بى‌بند و باريهاى جنسى كه روز به روز در ميان آنها بيشتر و گسترده‌تر مى‌شود.

سپس مى‌گويد اصولا اينها در برابر آئين حق تسليم نيستند يعنى اديان آنها از مسير اصلى منحرف شده بسيارى از حقايق را به دست فراموشى سپرده‌اند و انبوهى از خرافات را به جاى آن نشانيده‌اند، به همين دليل يا بايد انقلاب تكاملى اسلام را بپذيرند و دنياى فكرى مذهبى خود را نوسازى كنند، و يا حد اقل به صورت يك اقليت سالم در كنار مسلمانها قرار گيرند، و شرائط زندگى مسالمت‌آميز را بپذيرند.

پس از ذكر اين اوصاف سه‌گانه كه در حقيقت مجوز مبارزه با آنها است مى‌گويد:" اين حكم در باره آنها است كه اهل كتابند" (مِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ‌).

كلمه" من" به اصطلاح در اينجا" بيانيه" است نه" تبعيضيه" و به تعبير ديگر