شوند به صورت يك اقليت سالم مذهبى با مسلمانان زندگى مسالمت‌آميز داشته باشند، اسلام را محترم بشمرند و دست به تحريكات بر ضد مسلمانان و تبليغات مخالف اسلام نزنند، و يكى ديگر از نشانه‌هاى تسليم آنها در برابر اين نوع همزيستى مسالمت‌آميز آن است كه" جزيه" را كه يك نوع ماليات سرانه است، بپذيرند و هر ساله مبلغى مختصر كه حدود و شرايط آن در بحثهاى آينده به خواست خدا مشخص خواهد شد، تحت اين عنوان به حكومت اسلامى بپردازند.

در غير اين صورت اجازه مبارزه و پيكار با آنها را صادر مى‌كند، دليل اين شدت عمل را در لابلاى سه جمله در آيه مورد بحث روشن مى‌سازد.

نخست مى‌گويد:" با كسانى كه ايمان به خدا و روز قيامت ندارند، پيكار كنيد" (قاتِلُوا الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ لا بِالْيَوْمِ الْآخِرِ) اما چگونه اهل كتاب مانند يهود و نصارى ايمان به خدا و روز رستاخيز ندارند، با اينكه به ظاهر مى‌بينيم هم خدا را قبول دارند و هم معاد را، اين به خاطر آن است كه ايمان آنان آميخته به خرافات و مطالب بى اساس است.

اما در مورد ايمان به مبدأ و حقيقت توحيد" اولا" گروهى از يهود- همانطور كه در آيات بعد خواهد آمد-" عزيز" را فرزند خدا مى‌دانستند، و مسيحيان عموما، ايمان به الوهيت مسيح و تثليث (خدايان سه‌گانه) دارند.

ثانيا همانگونه كه در آيات آينده نيز اشاره شده آنها گرفتار شرك در عبادت بودند، و عملا دانشمندان و پيشوايان مذهبى خود را مى‌پرستيدند، بخشش گناه را كه مخصوص خدا است از آنها مى‌خواستند، و احكام الهى را كه آنان تحريف كرده بودند به رسميت مى‌شناختند.

و اما ايمان آنها به معاد، يك ايمان تحريف يافته است، زيرا معاد را چنان كه از سخنان آنها استفاده مى‌شود، منحصر به معاد روحانى مى‌دانند. بنا بر اين هم ايمانشان به مبدأ مخدوش است و هم به معاد.