توبه كردند و بازگشتند.

" سكينة" در اصل از ماده" سكون" به معنى يك نوع حالت آرامش و اطمينان است، كه هر گونه شك و دودلى و ترس و وحشت را از انسان دور مى‌سازد، و او را در برابر حوادث سخت و پيچيده ثابت قدم مى‌گرداند،" سكينه" با ايمان رابطه نزديكى دارد، يعنى زائيده ايمان است، افراد با ايمان هنگامى كه به ياد قدرت بى پايان خداوند مى‌افتند و لطف و مرحمت او را در نظر مى‌آورند، موجى از اميد در دلشان پيدا مى‌شود، و اينكه مى‌بينيم در بعضى از روايات" سكينه" به ايمان تفسير شده‌ [1] و در بعضى ديگر به يك" نسيم بهشتى" در شكل و صورت انسان‌ [2] همه بازگشت به همين معنى مى‌كند.

در قرآن مجيد سوره فتح آيه 4 مى‌خوانيم:" هُوَ الَّذِي أَنْزَلَ السَّكِينَةَ فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ لِيَزْدادُوا إِيماناً مَعَ إِيمانِهِمْ‌":" او كسى است كه سكينه را در دلهاى مؤمنان فرو فرستاد، تا ايمانى بر ايمان آنها افزوده شود.

و در هر حال اين حالت فوق العاده روانى، موهبتى است الهى و آسمانى كه در پرتو آن، انسان مشكل‌ترين حوادث را در خود هضم مى‌كند، و يك دنيا آرامش و ثبات قدم در درون خويش احساس مى‌نمايد.

جالب توجه اينكه قرآن در آيات مورد بحث نمى‌گويد:" ثُمَّ أَنْزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلى‌ رَسُولِهِ وَ عليكم" با اينكه تمام جمله‌هاى پيش از آن به صورت خطاب و با ضمير" كم" ذكر شده است، بلكه مى‌گويد" عَلَى الْمُؤْمِنِينَ‌"،

[1]- تفسير برهان جلد دوم ص 114

[2]- تفسير نور الثقلين جلد 2 صفحه 201