دلهاى مؤمنان را فرو مى‌نشاند". (وَ يُذْهِبْ غَيْظَ قُلُوبِهِمْ‌).

اين جمله ممكن است تاكيدى براى جمله سابق (وَ يَشْفِ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنِينَ‌) بوده باشد و نيز ممكن است با آن متفاوت باشد و جمله گذشته اشاره به اين باشد كه در پرتو پيروزى اسلام دلهايى كه سالها به خاطر اسلام و پيامبر ص مى‌طپيد و ناراحت و بيمار بود بهبودى يافت، و جمله دوم اشاره به اين است كه دلهايى كه به خاطر از دست دادن عزيزان و بستگان و تحمل انواع آزارها و شكنجه‌ها پر از ناراحتى بود آرامش خود را با كشته شدن دشمنان سنگدل باز مى‌يابد.

و در پايان آيه مى‌فرمايد" خداوند توبه هر كسى را كه بخواهد (و مصلحت بداند) مى‌پذيرد" (وَ يَتُوبُ اللَّهُ عَلى‌ مَنْ يَشاءُ).

" و خداوند از نيات توبه كنندگان آگاه است و دستورهايى را كه در باره آنها و همچنين پيمان‌شكنان داده است حكيمانه مى‌باشد" (وَ اللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ‌).

ضمنا جمله‌هاى اخير اشاره به آن است كه ممكن است در آينده بعضى از آنها از در توبه در آيند بايد توجه داشته باشند كه خدا توبه آنها را مى‌پذيرد و و شدت عمل در مقابل آنها جايز نيست و نيز بشارتى است به اينكه چنين افرادى در آينده به سوى مسلمانها خواهند آمد و توفيق الهى به خاطر آمادگى روحيشان شامل حال آنها خواهد شد.

به طور كلى بعضى از مفسران آيات اخير را از اخبار غيبى قرآن و از نشانه‌هاى صدق دعوت پيامبر دانسته‌اند زيرا آنچه قرآن در آن بيان كرده واقع شده است.

1- در اينكه منظور از اين گروه چه اشخاصى هستند، باز در ميان مفسران گفتگو است، بعضى اشاره به يهود و بعضى به اقوامى كه در آينده با مسلمانان‌