14- با آنها پيكار كنيد كه خداوند آنان را به دست شما مجازات مى‌كند و آنها را رسوا مى‌سازد و سينه گروهى از مؤمنان را شفا مى‌بخشد (و بر قلب آنها مرهم مى‌نهد).

15- و خشم دلهاى آنها را از ميان مى‌برد و خدا توبه هر كس را بخواهد (و شايسته بداند) مى‌پذيرد و خداوند عالم و حكيم است.

تفسير: چرا از پيكار با دشمن واهمه داريد؟

يكى از فنون فصاحت و بلاغت آن است كه مطالب پر اهميت را با تعبيرات گوناگون براى تاكيد و جا افتادن مطلب تكرار كنند، و از آنجا كه مساله ضربه نهايى بر پيكر بت پرستى در محيط اسلام و برچيدن آخرين آثار آن از مسائل بسيار مهم بوده است، بار ديگر قرآن مجيد مطالب گذشته را با عبارات تازه‌اى در آيات فوق بيان مى‌كند، نكات جديدى نيز در آن وجود دارد كه مطلب را از صورت تكرار- و لو تكرار مجاز- خارج مى‌سازد.

نخست مى‌گويد" اگر مشركان توبه كنند و نماز را بر پا دارند و زكات را بپردازند برادر دينى شما هستند" (فَإِنْ تابُوا وَ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ آتَوُا الزَّكاةَ فَإِخْوانُكُمْ فِي الدِّينِ‌).

و در پايان آيه اضافه مى‌كند،" ما آيات خود را براى آنها كه آگاهند شرح مى‌دهيم" (وَ نُفَصِّلُ الْآياتِ لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ‌).

در آيات گذشته سخن از اين بود كه اگر توبه كنند وظيفه اسلامى نماز و زكاة را انجام دهند مزاحمشان نشويد (فَخَلُّوا سَبِيلَهُمْ‌) اما در اينجا ميفرمايد" برادر دينى شما هستند"، يعنى هيچگونه تفاوتى با ساير مسلمانان از نظر احترام و محبت نخواهند داشت، همانگونه كه ميان برادران تفاوتى نيست.