چه خيانتى از اين بالاتر كه نداى فطرت را نشنيده گرفته و حكم عقل را پشت سر انداختند، و براى خدا شريك و شبيه قائل شدند، و آئين خرافى بت پرستى را جانشين توحيد ساختند.

ولى اينها نبايد فراموش كنند كه" خداوند تو و يارانت را بر آنها پيروز كرد" (فَأَمْكَنَ مِنْهُمْ‌).

در آينده نيز اگر راه خيانت را بپويند به پيروزى نخواهند رسيد، باز هم گرفتار شكست خواهند شد.

خداوند از نيات آنها آگاه است و دستوراتى را كه در باره اسيران داده است بر طبق حكمت مى‌باشد، زيرا" خداوند عليم و حكيم است" (وَ اللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ‌).

در تفسيرهاى شيعه و اهل سنت در ذيل دو آيه فوق نقل شده كه گروهى از انصار از پيامبر ص اجازه خواستند كه از" عباس" عموى پيامبر ص كه در ميان اسيران بدر بود- به احترام آن حضرت ص- فديه گرفته نشود، ولى پيامبر ص فرمود:"

و اللَّه لا تذرون منه درهما

" يعنى به خدا سوگند، حتى از يك درهم آن نيز صرف نظر نكنيد. (اگر گرفتن فداء قانون خدا است بايد در باره همه حتى عموى من اجرا شود، و فرق ميان او و سايرين نباشد).

پيامبر ص به عباس فرمود از طرف خودت و فرزند برادرت (عقيل بن ابى طالب) بايد فداء دهى، عباس (كه علاقه خاصى به مال داشت) گفت اى محمد! مى‌خواهى مرا چنان فقير كنى كه دست پيش روى طايفه قريش دراز كنم؟! پيامبر ص گفت از همان ذخيره‌اى كه نزد همسرت ام الفضل گذاردى و گفتى اگر من در ميدان جنگ كشته شدم، اين مال را مخارج خود و فرزندانت قرار ده، فديه را بپرداز! عباس از اين موضوع سخت در تعجب فرو رفت، و گفت چه كسى اين خبر را به تو داده؟ (در حالى كه كاملا محرمانه بوده است) پيامبر ص فرمود