دارد، يك نوع امتياز نژادى محسوب مى‌شود و ملاحظات جهات خويشاوندى و تبعيض در آن به چشم مى‌خورد، و اين موضوع با روح عدالت اجتماعى اسلام و جهانى بودن و همگانى بودن آن، سازگار نيست.

پاسخ كسانى كه چنين فكر مى‌كنند شرائط و خصوصيات اين حكم اسلامى را كاملا بررسى نكرده‌اند زيرا جواب اين اشكال به طور كامل در اين شرائط نهفته شده است.

توضيح اينكه" اولا" نيمى از خمس كه مربوط به سادات و بنى هاشم است منحصرا بايد به نيازمندان آنان داده شود، آن هم به اندازه احتياجات يك سال، و نه بيشتر، بنا بر اين تنها كسانى از آن مى‌توانند استفاده كنند كه يا از كار افتاده‌اند، و بيمارند، و يا كودك يتيم و يا كسان ديگرى كه به علتى در بن‌بست از نظر هزينه زندگى قرار دارند.

بنا بر اين كسانى كه قادر به كار كردن هستند، (بالفعل و يا بالقوة) مى‌توانند در آمدى كه زندگى آنها را بگرداند داشته باشند هرگز نمى‌توانند از اين قسمت خمس استفاده كنند و جمله‌اى كه در ميان بعضى از عوام معروف است كه مى‌گويند سادات مى‌توانند خمس بگيرند، هر چند ناودان خانه آنها طلا باشد، گفتار عوامانه‌اى بيش نيست، و هيچ گونه پايه‌اى ندارد.

ثانيا: مستمندان و نيازمندان سادات و بنى هاشم حق ندارند چيزى از زكات مصرف كنند، و بجاى آن مى‌توانند تنها از همين قسمت خمس استفاده نمايند [1]

[1] محروم بودن بنى هاشم از زكات امرى مسلم است كه در بسيارى از كتب حديث و كتب فقهى آمده است آيا مى‌توان باور كرد كه اسلام براى از كار افتاده‌ها و ايتام و محرومان غير بنى هاشم فكرى كرده باشد اما نيازمندان بنى هاشم را بدون هيچگونه تامين رها ساخته باشد؟