در عين حال جمع ميان اين احتمالات در تفسير آيه نيز بعيد نيست، يعنى ممكن است آيه اشاره به همه اينها باشد.

در هر حال مفهوم آيه اختصاص به مردم عصر پيامبر ندارد بلكه يك قانون كلى در باره همه مردم است لذا در حديث معروفى كه در منابع شيعه از حضرت على ع و در منابع اهل تسنن از شاگرد على ع ابن عباس نقل شده مى‌خوانيم‌

كان فى الارض امانان من عذاب اللَّه و قد رفع احدهما فدونكم الآخر فتمسكوا به و قرأ هذه الاية

:" در روى زمين دو وسيله امنيت از عذاب الهى بود يكى از آنها (كه وجود پيامبر بود) برداشته شد. هم اكنون به دومى (يعنى استغفار) تمسك جوييد سپس آيه فوق را تلاوت فرمود [1] از آيه فوق و اين حديث روشن مى‌شود كه وجود پيامبران وسيله مؤثرى براى امنيت مردم در برابر بلاهاى سخت و سنگين، و پس از آن استغفار و توبه و روى آوردن به درگاه حق عامل ديگرى است.

اما اگر عامل دوم نيز بر چيده شود جوامع بشرى هيچگونه مصونيتى در برابر مجازات‌هاى دردناكى كه به خاطر گناهانشان در انتظار آنهاست نخواهند داشت، اين مجازاتها در شكل حوادث دردناك طبيعى، و يا جنگ‌هاى خانمانسوز و ويرانگر يا اشكال ديگر آشكار مى‌شوند، همانگونه كه انواع مختلف آن را را تا كنون ديده يا شنيده‌ايم.

در دعاى كميل كه از حضرت على ع نقل شده مى‌خوانيم‌

اللهم اغفر لى الذنوب التي تنزل البلاء

:" خداوندا گناهانى را كه مايه نزول بلاها مى‌شود بر من ببخش" اين تعبير نشان مى‌دهد كه اگر استغفار نباشد بسيارى از گناهان مى‌توانند سرچشمه نزول بلاها شوند.

ذكر اين نكته نيز لازم است كه منظور از استغفار گفتن و تكرار جمله‌

[1] نهج البلاغه كلمات قصار