پاسخ نداشته است.

ايراد دوم آنها اين بود كه اگر اين آيات حق است و از طرف خدا است پس ما را مجازات كند و بلا بر ما فرود آرد قرآن در سومين آيه مورد بحث به آنها چنين پاسخ مى‌دهد:

" هيچگاه خداوند آنها را مجازات نخواهد كرد در حالى كه تو در ميان آنها هستى" (وَ ما كانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِيهِمْ‌).

در حقيقت وجود پر بركت تو كه" رحمة للعالمين" هستى مانع از آن است كه بر اين گناهكاران بلا نازل گردد، و همانند اقوام گذشته كه به طور دسته جمعى و يا انفرادى با وسائل مختلف از ميان رفتند، نابود گردند.

سپس اضافه مى‌كند" همچنين خداوند آنها را مجازات نخواهد كرد در حالى كه استغفار كنند" (و از او تقاضاى عفو نمايند) (وَ ما كانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ‌).

در تفسير اين جمله مفسران احتمالاتى داده‌اند بعضى گفته‌اند منظور اين است كه بعضى از مشركان بعد از گفتن جمله آيه قبل از گفتار خود پشيمان شده‌اند و و عرضه داشته‌اند: غفرانك ربنا:" خدايا ما را بر اين گفتار ببخش" و همين سبب شد كه حتى بعد از خروج پيامبر از مكه گرفتار بلا و نابودى نشوند.

جمع ديگرى گفته‌اند اين جمله اشاره به باقيمانده مؤمنان در مكه است زيرا پس از هجرت پيامبر جمعى كه قادر بر هجرت نبودند هم چنان در مكه باقى ماندند و وجود آنها كه پرتوى از وجود پيامبر بود مانع از نزول عذاب بر مشركان مكه شد.

اين احتمال نيز وجود دارد كه اين جمله مفهوم يك جمله شرطيه را دارد يعنى اگر آنها از كردار خود پشيمان شوند و به درگاه خدا روى آرند و استغفار كنند مجازات الهى از آنها برداشته خواهد شد.