مى‌گويند و هرگز مثل آن را نمى‌آورند).

32- و (به خاطر بياور) زمانى را كه گفتند: پروردگارا! اگر اين حق است و از طرف تو است بارانى از سنگ از آسمان بر ما فرود آر، يا عذاب دردناكى براى ما بفرست.

33- ولى خداوند، تا تو در ميان آنها هستى آنها را مجازات نخواهد كرد، و (نيز) تا استغفار مى‌كنند خدا عذابشان نمى‌كند.

34- چرا خدا آنها را مجازات نكند با اينكه از (عبادت موحدان در كنار) مسجد الحرام جلوگيرى مى‌كنند در حالى كه سرپرست آن نيستند، سرپرست آن فقط پرهيزكارانند ولى بيشتر آنها نمى‌دانند.

35- نماز آنها (كه مدعى هستند ما هم نماز داريم) نزد خانه (خدا) چيزى جز" صوت كشيدن" و" كف زدن" نبود، پس بچشد عذاب (الهى) را به خاطر كفرتان!

تفسير: بيهوده‌گويان‌

در آيه گذشته نمونه‌اى از منطق عملى" مشركان" خرافى مكه بيان شد، در آيات مورد بحث نمونه‌اى از منطق فكرى آنها منعكس شده است تا روشن شود كه آنها نه داراى سلامت فكر بودند و نه درستى عمل، بلكه همه برنامه‌هايشان بى اساس و ابلهانه بود!.

در آيه نخست مى‌گويد:" هنگامى كه آيات ما بر آنها خوانده شود مى‌گويند آن را شنيديم (اما چيز مهمى نيست) اگر بخواهيم مثل آن را مى‌گوئيم"! (وَ إِذا تُتْلى‌ عَلَيْهِمْ آياتُنا قالُوا قَدْ سَمِعْنا لَوْ نَشاءُ لَقُلْنا مِثْلَ هذا).

" اينها كه محتواى مهمى ندارد، همان افسانه‌هاى پيشينيان است"! (إِنْ هذا إِلَّا أَساطِيرُ الْأَوَّلِينَ‌).

اين سخن را در حالى مى‌گفتند كه بارها به فكر مبارزه با قرآن افتاده،