و همه كس و همه چيز را نجس يا مشكوك بداند، و در مسائل اجتماعى به انزوا در آيد و دست به سياه و سفيد نزند، و در برابر هر مسئله‌اى سكوت اختيار كند، اينگونه تفسيرهاى غلط براى تقوا و پرهيزكارى در واقع يكى از عوامل انحطاط جوامع اسلامى محسوب مى‌گردد چنين تقوايى نه آگاهى مى‌آفريند و نه روشن بينى و فرقان و جدايى حق از باطل!.

اكنون كه نخستين پاداش پرهيزكاران روشن شد به تفسير بقيه آيه و ساير پاداشهاى چهارگانه آنها مى‌پردازيم.

قرآن مى‌گويد: علاوه بر تشخيص حق از باطل نتيجه پرهيز كارى اين است كه" خداوند گناهان شما را مى‌پوشاند و آثار آن را از وجود شما بر مى‌دارد" (وَ يُكَفِّرْ عَنْكُمْ سَيِّئاتِكُمْ‌) به علاوه" شما را مشمول آمرزش خود قرار مى‌دهد" (وَ يَغْفِرْ لَكُمْ‌) و پاداش‌هاى فراوان ديگرى در انتظار شماست كه جز خدا نمى‌داند زيرا" خداوند فضل و بخشش عظيم دارد" (وَ اللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ‌).

اين چهار اثر، ميوه‌هاى درخت تقوا و پرهيزكارى هستند و وجود رابطه طبيعى در ميان تقوا و پاره‌اى از اين آثار مانعى از آن نمى‌شود كه همه آنها را به خدا نسبت بدهيم زيرا كرارا در اين تفسير گفته‌ايم كه هر موجودى هر اثرى دارد به خواست خداست و لذا هم مى‌توان آن اثر را به خدا نسبت داد و هم به آن موجود.

در اينكه ميان" تكفير سيئات" و" غفران" چه تفاوتى است بعضى از مفسران معتقدند كه اولى اشاره به پرده‌پوشى در دنيا و دومى اشاره به رهايى از مجازات در آخرت است.

ولى احتمال ديگرى در اينجا وجود دارد كه" تكفير سيئات" اشاره به آثار روانى و اجتماعى گناهان دارد كه در پرتو تقوا و پرهيزكارى از ميان مى‌رود،