شان نزول:

در باره نزول آيات فوق رواياتى نقل شده، از جمله امام باقر و امام صادق عليهما السلام چنين روايت كرده‌اند كه پيامبر دستور داد يهود" بنى قريظه" (طائفه- اى از يهود مدينه) را محاصره كنند اين محاصره بيست و يك شب ادامه يافت لذا ناچار شدند پيشنهاد صلحى همانند صلحى كه برادرانشان از طائفه" بنى نضير" (گروه ديگرى از يهود مدينه) كرده بودند بكنند به اين ترتيب كه از سرزمين مدينه كوچ كرده و به سوى شام بروند، پيامبر از اين پيشنهاد امتناع كرد (شايد به اين جهت كه صداقتشان در اين پيشنهاد مشكوك بود) و فرمود تنها بايد حكميت" سعد بن معاذ" را بپذيريد آنها تقاضا كردند كه پيامبر" ابو لبابه" را (كه يكى از ياران پيامبر در مدينه بود) نزد آنها بفرستد و" ابو لبابه" با آنها سابقه دوستى داشت و خانواده و فرزندان و اموالش نزد آنها بود.

پيامبر اين پيشنهاد را قبول كرد، و ابو لبابه را نزد آنها فرستاد آنها با" ابو لبابه" مشورت كردند كه آيا صلاح است حكميت" سعد بن معاذ" را بپذيرند؟

ابو لبابه اشاره به گلوى خود كرد يعنى اگر بپذيريد كشته خواهيد شد، تن به اين پيشنهاد ندهيد، پيك وحى خدا جبرئيل اين موضوع را به پيامبر خبر داد.

ابو لبابه مى‌گويد هنوز گام بر نداشته بودم متوجه شدم كه من به خدا و پيامبر خيانت كردم آيه‌هاى فوق در باره او نازل شد.

در اين هنگام" ابو لبابه" سخت پريشان گشت به طورى كه خود را با طنابى به يكى از ستون‌هاى مسجد پيامبر بست و گفت به خدا سوگند نه غذا مى‌خورم و نه آب مى‌نوشم تا مرگ من فرا رسد، مگر اينكه خداوند توبه مرا بپذيرد.