2- شنيدن سخن حق مراحلى دارد:

گاهى انسان تنها الفاظ و عباراتى را مى‌شنود بدون اينكه در مفهوم آنها بينديشد گروهى از افراد لجوج هستند كه حتى حاضر به اين مقدار شنيدن نيز نيستند.

چنان كه قرآن مى‌گويد: وَ قالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لا تَسْمَعُوا لِهذَا الْقُرْآنِ وَ الْغَوْا فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَغْلِبُونَ‌:" كافران گفتند گوش به اين قرآن فرا ندهيد و سر و صدا ايجاد كنيد شايد شما پيروز شويد" و كسى سخن حق را نشنود (فصلت 26).

و گاه انسان حاضر به شنيدن الفاظ و سخنان هست ولى هيچگاه تصميم به عمل ندارد همچون منافقانى كه در آيه 16 سوره محمد ص به آنها اشاره شده است آنجا كه مى‌گويد: وَ مِنْهُمْ مَنْ يَسْتَمِعُ إِلَيْكَ حَتَّى إِذا خَرَجُوا مِنْ عِنْدِكَ قالُوا لِلَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ ما ذا قالَ آنِفاً:" بعضى از آن منافقان هستند كه به سخنان تو گوش فرا مى‌دهند اما هنگامى كه از نزد تو بيرون مى‌روند از روى انكار و يا مسخره به افراد آگاه مى‌گويند اين چه سخنى بود كه محمد ص مى‌گفت.

و گاه وضع آنها طورى است كه حس تشخيص نيك و بد از آنها چنان سلب شده كه حتى اگر گوش فرا دهند مطلب حق را درك نمى‌كنند و اين خطرناك‌ترين مرحله است.

قرآن در باره همه اين گروه‌هاى سه‌گانه مى‌گويد: آنان در حقيقت افراد كر و ناشنوا هستند زيرا شنواى حقيقى كسى است كه هم گوش فرا مى‌دهد و هم درك مى‌كند و مى‌انديشد و هم تصميم بر عمل از روى اخلاص دارد.

و چه بسيار در عصر و زمان ما كسانى كه به هنگام شنيدن آيات قرآن (بلا تشبيه همانند شنيدن آهنگهاى موسيقى) احساسات نشان مى‌دهند و سر و صدا و جمله‌هايى كه حاكى از شور و هيجان است ظاهر ميسازند، ولى تمام همتشان همين است و بس و در عمل آلودگان بينوايى هستند كه هيچ شباهتى با محتواى قرآن ندارند.