لطيفى به اين واقعيت است كه اين گونه اشخاص گرفتار بزرگترين زيان و خسران مى‌شوند، زيرا گاهى انسان زيان مى‌كند و تنها مال يا مقام خود را از دست مى- دهد، ولى گاهى زيان مى‌كند و اصل وجود هستى او به هدر مى‌رود، بدون اينكه سرمايه‌اى در برابر آن بدست آورده باشد، و اين بزرگترين زيان است.

تعبير به" ظلم به آيات" كه در آخر آيه ذكر شده اشاره به اين است كه اينگونه اشخاص نه تنها به خود ستم مى‌كنند، بلكه به برنامه‌هاى هدايت الهى نيز ستم كرده‌اند، زيرا اين برنامه‌ها مى‌بايست وسيله هدايت و نجات گردد، و اگر به آن بى‌اعتنايى شد و اين اثر از آنها بدست نيامد، به آنها ستم شده است.

در بعضى از روايات آمده است كه منظور از آيات در اينجا، پيشوايان بزرگ دين و ائمه هدى هستند، البته همانطور كه بارها گفته‌ايم، معنى اينگونه تفسيرها منحصر ساختن مفهوم آيه در آنها نيست، بلكه آنها مصداق روشن آيات الهى هستند.

جمعى از مفسران ظلم به آيه را به معنى" كفر و انكار" آن گرفته‌اند، و البته اين معنى از مفهوم ظلم دور نيست، و در بعضى ديگر از آيات قرآن نيز" ظلم" به همين معنى آمده است.

[سوره الأعراف (7): آيه 10]

وَ لَقَدْ مَكَّنَّاكُمْ فِي الْأَرْضِ وَ جَعَلْنا لَكُمْ فِيها مَعايِشَ قَلِيلاً ما تَشْكُرُونَ (10)

ترجمه:

10- و ما تسلط و مالكيت و حكومت بر زمين را براى شما قرار داديم و انواع وسايل زندگى را براى شما فراهم ساختيم اما كمتر شكرگزارى مى‌كنيد (و اينهمه موهبت را بجا مصرف نمى‌نمائيد).