در مرحله بعد، مهر از زبان آنها برداشته مى‌شود، و به سخن مى‌آيند و از آنها پرسش مى‌شود، آنها نيز با مشاهده روشن شدن حقايق در پرتو گواهى اعضا، به اعمال خود اعتراف مى‌كنند، درست همانند مجرمى كه با مشاهده آثار عينى جرم چاره‌اى جز اعتراف نمى‌بيند.

بعضى از مفسران نيز در تفسير اين آيات احتمال داده‌اند كه آيات نفى كننده سؤال اشاره به سؤال و جواب زبانى است، و آيات اثبات كننده سؤال اشاره به سؤالاتى است كه از اعضاى بدن مى‌شود و آنها به زبانحال- همانند رنگ رخسار انسان كه خبر از سر درون او مى‌دهد- حقايق را بازگو مى‌كنند.

و در هر صورت اختلافى در ميان اين دو دسته آيات نيست.

نخست مى‌گويد:" مساله توزين اعمال در آن روز حق است" (وَ الْوَزْنُ يَوْمَئِذٍ الْحَقُ‌) [1]

درباره چگونگى توزين اعمال در روز رستاخيز، بحث فراوانى در ميان مفسران و متكلمان شده است، و از آنجا كه بعضى چنين تصور كرده‌اند، وزن‌

[1] بنا بر اين" وزن" به معنى مصدرى است، يعنى وزن كردن، و اين كلمه مبتدا و" الحق" خبر آن است، گرچه احتمالات ديگرى در تركيب جمله فوق داده شده ولى آنچه گفتيم از همه نزديكتر است.