الْأَرْضِ‌ [1] انسانى كه نماينده خدا در روى زمين است، و تمام منابع اين جهان در اختيار او گذارده شده، و فرمان فرمانروائيش بر تمام اين موجودات از طرف پروردگار صادر شده است، نبايد آن چنان خود را سقوط دهد كه از جمادى هم پست‌تر گردد و در برابر آن سجده كند.

سپس اشاره به اختلاف استعدادها و تفاوت و مواهب جسمانى و روحى مردم و هدف از اين اختلاف و تفاوت كرده، مى‌گويد:" و بعضى از شما را بر بعض ديگر درجاتى برترى داد تا به وسيله اين مواهب و امكانات كه در اختيارتان قرار داده است شما را بيازمايد" (وَ رَفَعَ بَعْضَكُمْ فَوْقَ بَعْضٍ دَرَجاتٍ لِيَبْلُوَكُمْ فِي ما آتاكُمْ‌).

و در پايان آيه ضمن اشاره به آزادى انسان در انتخاب راه خوشبختى و بدبختى نتيجه اين آزمايشها را چنين بيان مى‌كند:" پروردگار تو (در برابر آنها) كه از بوته اين آزمايشها سيه‌روى بيرون مى‌آيند" سريع العقاب" و در برابر آنها كه در صدد اصلاح و جبران اشتباهات خويش بر آيند آمرزنده و مهربان است (إِنَّ رَبَّكَ سَرِيعُ الْعِقابِ وَ إِنَّهُ لَغَفُورٌ رَحِيمٌ‌).

شك نيست كه در ميان افراد بشر يك سلسله تفاوتهاى مصنوعى وجود دارد

[1] همانطور كه راغب در كتاب مفردات گفته" خلائف" جمع" خليفه" و" خلفاء" جمع" خليف" مى‌باشد و خليف و خليفه هر دو به معنى جانشين و نماينده است، گاهى گفته مى‌شود كه اضافه" ت" در" خليفه" براى مبالغه مى‌باشد، بعضى ديگر از اهل لغت خلائف را جمع خليف و خليفه هر دو دانسته‌اند.