زده، بسيار بعيد به نظر مى‌رسد كه اهل نجات باشد و ايمان او به تنهايى مفيد واقع شود، زيرا اصولا نمى‌توان باور كرد كسى ايمان به مكتبى داشته باشد ولى در تمام عمرش، حتى يك بار، به برنامه‌هاى آن مكتب عمل نكند، بلكه به عكس همه دستورات آن را زير پا بگذارد، اين خود دليل روشنى بر عدم ايمان او است، و به اين ترتيب ايمان بايد حد اقل با قسمتى از اعمال نيك همراه باشد، تا معلوم شود ايمانى وجود دارد.

[سوره الأنعام (6): آيات 159 تا 160]

إِنَّ الَّذِينَ فَرَّقُوا دِينَهُمْ وَ كانُوا شِيَعاً لَسْتَ مِنْهُمْ فِي شَيْ‌ءٍ إِنَّما أَمْرُهُمْ إِلَى اللَّهِ ثُمَّ يُنَبِّئُهُمْ بِما كانُوا يَفْعَلُونَ (159) مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها وَ مَنْ جاءَ بِالسَّيِّئَةِ فَلا يُجْزى‌ إِلاَّ مِثْلَها وَ هُمْ لا يُظْلَمُونَ (160)

ترجمه:

159- كسانى كه آئين خود را پراكنده ساختند و به دسته‌جات گوناگون (و مذاهب مختلف) تقسيم شدند هيچگونه ارتباطى با آنها ندارى، كار آنها واگذار به خدا است پس خدا آنها را از آنچه انجام مى‌دادند با خبر مى‌كند.

160- هر كس كار نيكى بياورد ده برابر آن پاداش خواهد داشت و هر كس كار بدى بياورد جز به مقدار آن كيفر نخواهد ديد و ستمى بر آنها نخواهد شد.

تفسير: بيگانگى از نفاق‌افكنان‌

در تعقيب دستورات دهگانه‌اى كه در آيات قبل گذشت و در آخر آن فرمان به پيروى از" صراط مستقيم خدا" و مبارزه با هر گونه نفاق و اختلاف داده شده بود، اين آيه در حقيقت تاكيد و تفسير و توضيحى روى همين مطلب است.

نخست مى‌فرمايد:" آنها كه آئين و مذهب خود را پراكنده كردند و به‌