به زمينهاى پوشيده از زراعت گفته مى‌شود).

بعد اضافه مى‌كند كه" اين درختان از نظر ميوه و طعم با هم متفاوتند يعنى با اينكه از زمين واحدى مى‌رويند هر كدام طعم و عطر و خاصيتى مخصوص به خود دارند، كه در ديگرى ديده نمى‌شود" (مُخْتَلِفاً أُكُلُهُ‌) [1] سپس اشاره به دو قسمت ديگر از ميوه‌هايى مى‌كند كه فوق العاده مفيد و داراى ارزش حياتى هستند، و مى‌گويد:" همچنين زيتون و انار" (وَ الزَّيْتُونَ وَ الرُّمَّانَ‌) انتخاب اين دو، ظاهرا به خاطر آن است كه اين دو درخت در عين اينكه از نظر ظاهر با هم شباهت دارند، از نظر ميوه و خاصيت غذايى بسيار با هم متفاوتند لذا بلافاصله مى‌فرمايد" هم با يكديگر شبيهند و هم غير شبيه" (مُتَشابِهاً وَ غَيْرَ مُتَشابِهٍ‌) [2] پس از ذكر اين همه نعمتهاى گوناگون، پروردگار مى‌گويد:" از ميوه آنها به هنگامى كه به ثمر نشست، بخوريد ولى فراموش نكنيد كه به هنگام چيدن، حق آن را بايد ادا كنيد" (كُلُوا مِنْ ثَمَرِهِ إِذا أَثْمَرَ وَ آتُوا حَقَّهُ يَوْمَ حَصادِهِ‌).

و در پايان، فرمان مى‌دهد كه" اسراف نكنيد، زيرا خداوند مسرفان را دوست نمى‌دارد" (وَ لا تُسْرِفُوا إِنَّهُ لا يُحِبُّ الْمُسْرِفِينَ‌).

" اسراف" به معنى تجاوز از حد اعتدال است، و اين جمله مى‌تواند اشاره به عدم اسراف در خوردن و يا عدم اسراف در بخشش بوده باشد، زيرا پاره‌اى از اشخاص به قدرى دست و دل‌بازند كه هر چه دارند به اين و آن مى‌دهند و خود و فرزندانشان معطل مى‌مانند.

[1] اكل (با ضم الف و سكون يا ضم كاف) به معنى چيزى است كه خورده مى‌شود (از ماده اكل به معنى خوردن)

[2] در اين باره ذيل آيه 99 همين سوره نيز در جلد پنجم توضيحى گذشت.