مى‌پذيرد، ولى نه بدون قيد و شرط، بلكه با شرائطى كه در ذيل آيه آمده است، مى‌گويد:

" خداوند فرمود عذاب و كيفرم را به هر كس بخواهم (و مستحق ببينم) مى‌رسانم" (قالَ عَذابِي أُصِيبُ بِهِ مَنْ أَشاءُ).

بارها گفته‌ايم كه" مشيت" در اينگونه موارد بلكه در همه موارد به معنى خواست مطلق و بدون قيد و شرط نيست، بلكه خواست توأم با حكمت و شايستگيها و لياقتها است و به اين ترتيب پاسخ هر گونه اشكالى در اين زمينه روشن مى‌شود.

سپس اضافه مى‌كند:" اما رحمت من همه چيز را در بر گرفته است" (وَ رَحْمَتِي وَسِعَتْ كُلَّ شَيْ‌ءٍ).

اين رحمت واسعه پروردگار ممكن است اشاره به نعمتها و بركات دنيوى باشد كه همگان را در برگرفته و بر و فاجر و نيك و بد از آن بهره مى‌برند.

و نيز مى‌تواند اشاره به همه رحمتهاى مادى و معنوى باشد زيرا نعمتهاى معنوى اختصاص به قوم و جمعيتى ندارد، هر چند شرائطى دارد كه بدون آن، شامل كسى نمى‌شود، و به تعبير ديگر درهاى رحمت الهى به روى همگان گشوده است و اين خود مردمند كه بايد تصميم بگيرند و از اين در وارد شوند و اگر كسانى شرائط ورود در آن را فراهم نسازند دليل بر تقصير خود آنها است، نه محدود بودن رحمت خدا (تفسير دوم با مفهوم آيه و جمله‌اى كه بعد مى‌آيد سازگارتر و مناسبتر است).

ولى براى اينكه كسانى خيال نكنند، پذيرش توبه و يا وسعت رحمت پروردگار و عموميت آن، بى‌قيد و شرط و بدون حساب و كتاب است، در پايان آيه اضافه مى‌كند" من بزودى رحمتم را براى كسانى كه سه كار را انجام مى- دهند مى‌نويسم، آنها كه تقوا پيشه مى‌كنند، و آنها كه زكات مى‌پردازند، و آنها كه به آيات ما ايمان مى‌آورند" (فَسَأَكْتُبُها لِلَّذِينَ يَتَّقُونَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ