براى اينكه تصور نشود تنها اين ندامت و پشيمانى براى توبه آنها از چنين گناه عظيمى كافى بوده است، قرآن چنين اضافه مى‌كند:

" كسانى كه گوساله را معبود خود انتخاب كردند به زودى خشم پروردگار و ذلت در زندگى اين جهان به آنها خواهد رسيد" (إِنَّ الَّذِينَ اتَّخَذُوا الْعِجْلَ سَيَنالُهُمْ غَضَبٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَ ذِلَّةٌ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا).

و نيز براى اينكه تصور نشود اين قانون اختصاصى به آنها دارد، اضافه مى‌كند" همه كسانى را كه افترا (بر خدا) مى‌بندند اين چنين كيفر مى‌دهيم" (وَ كَذلِكَ نَجْزِي الْمُفْتَرِينَ‌).

تعبير به" اتخذوا" اشاره به اين است كه" بت" هيچگونه واقعيتى ندارد، تنها انتخاب و قرارداد مردم بت‌پرست است كه به آن شخصيت و ارزش موهومى مى‌دهد و لذا كلمه" عجل" را پشت سر اين جمله مى‌آورد، يعنى آن گوساله پس از انتخاب براى پرستش باز همان گوساله بود! اما در اينكه اين" غضب" و" ذلت" چه بوده است؟ قرآن در آيه فوق صريحا چيزى ذكر نكرده، و تنها با اشاره سربسته‌اى گذشته است، ولى ممكن است اشاره به بدبختيها و گرفتاريها و مشكلاتى بوده باشد كه بعد از اين ماجرا و قبل از حكومت در بيت المقدس، دامان اسرائيليان را گرفت.

يا اشاره به ماموريت عجيب كشتار يكديگر باشد كه به عنوان كيفر و مجازات در برابر چنين گناه سنگينى به آنها داده شد كه شرح آن در جلد اول همين تفسير صفحه 172 گذشت.

در اينجا ممكن است اين سؤال پيش بيايد كه ما شنيده‌ايم با ندامت و پشيمانى حقيقت توبه تحقق مى‌يابد، چگونه بنى اسرائيل كه از كار خود پشيمان شدند مشمول عفو خدا واقع نشدند؟! پاسخ اين سؤال اين است كه ما هيچ دليلى نداريم كه پشيمانى به تنهايى در