در حقيقت اين واكنش از يك سو روشنگر حال درونى موسى ع و التهاب و بيقرارى و ناراحتى شديد او در برابر بت‌پرستى و انحراف آنها بود، و از سوى ديگر وسيله مؤثرى براى تكان دادن مغزهاى خفته بنى اسرائيل و توجه دادن آنها به زشتى فوق العاده اعمالشان.

بنا بر اين اگر فرضا انداختن الواح تورات در اينجا زنندگى داشته باشد و حمله به سوى برادر كار صحيحى به نظر نرسد. اما با توجه به اين حقيقت كه بدون ابزار اين واكنش شديد، و عكس العمل پر هيجان، هيچگاه بنى اسرائيل به اهميت و عمق خطاى خويش پى نمى‌بردند و ممكن بود آثار بت‌پرستى در اعماق ذهنشان باقى بماند، اين كار نه تنها نكوهيده نبود بلكه واجب و لازم محسوب مى‌گرديد.

و از اينجا روشن مى‌شود كه ما هيچ نيازى به توجيهاتى كه بعضى از مفسران براى سازش دادن واكنش موسى ع با مقام عصمت انبياء ذكر كرده‌اند نمى‌بينيم.

زيرا مى‌توان گفت در اينجا موسى ع به قدرى ناراحت شد كه در هيچ لحظه از تاريخ بنى اسرائيل چنين ناراحتى و خشم شديدى براى او رخ نداد، چون خود را در برابر بدترين صحنه‌ها يعنى انحراف از خداپرستى به سوى گوساله‌پرستى مى‌ديد و تمام آثار را در خطر مشاهده مى‌كرد.

بنا بر اين انداختن الواح و مؤاخذه شديد برادر در چنين لحظه‌اى كاملا طبيعى بود.

اين واكنش شديد و اظهار خشم اثر تربيتى فوق العاده‌اى در بنى اسرائيل گذارد، و صحنه را به كلى منقلب ساخت، در حالى كه اگر موسى ع مى‌خواست با كلمات نرم و ملايم آنها را اندرز دهد شايد كمتر سخنان او را مى‌پذيرفتند.

سپس قرآن مى‌گويد: هارون براى برانگيختن عواطف موسى ع و بيان بى‌گناهى خود گفت:" فرزند مادرم! اين جمعيت نادان مرا در ضعف و اقليت‌