" سلب توفيق حق‌پذيرى" از آنها اشاره كرده مى‌فرمايد:

" آنها اگر تمام آيات و نشانه‌هاى الهى را ببينند، ايمان نمى‌آورند"! (وَ إِنْ يَرَوْا كُلَّ آيَةٍ لا يُؤْمِنُوا بِها).

" و نيز اگر راه راست و طريق درست را مشاهده كنند، انتخاب نخواهند كرد" (وَ إِنْ يَرَوْا سَبِيلَ الرُّشْدِ لا يَتَّخِذُوهُ سَبِيلًا).

و به عكس" اگر راه منحرف و نادرست را ببينند، راه خود انتخاب مى‌كنند" (وَ إِنْ يَرَوْا سَبِيلَ الغَيِّ يَتَّخِذُوهُ سَبِيلًا).

بعد از ذكر اين صفات سه‌گانه كه همگى حكايت از انعطاف ناپذيريشان در برابر حق مى‌باشد، اشاره به دليل آن كرده، مى‌گويد:" اينها همه به خاطر آن است كه آيات ما را تكذيب كردند و از آن غافل بودند" (ذلِكَ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُوا بِآياتِنا وَ كانُوا عَنْها غافِلِينَ‌).

شك نيست كه تنها با يك يا چند مرتبه، تكذيب آيات الهى، انسان استحقاق چنان سلب توفيقى پيدا نخواهد كرد، و راه توبه و بازگشت، هنوز به روى او باز است، ولى بدون شك ادامه و اصرار در اين راه، او را به جايى مى‌رساند كه حس تشخيص نيك و بد و راه راست و منحرف (" رشد" و" غى") از او سلب مى‌گردد.