حوادث را به ميل خود تفسير مى‌كردند،" هنگامى كه اوضاع بر وفق مراد آنها بود، و در آرامش و راحتى بودند مى‌گفتند، اين وضع به خاطر نيكى و پاكى و لياقت ما است!". در حقيقت شايسته چنين موقعيتى بوده‌ايم (فَإِذا جاءَتْهُمُ الْحَسَنَةُ قالُوا لَنا هذِهِ‌)" اما هنگامى كه گرفتار ناراحتى و مشكلى مى‌شدند، فورا به موسى ع و كسانى كه با او بودند، مى‌بستند و مى‌گفتند: اين از شر قدم اينها است"! (وَ إِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ يَطَّيَّرُوا بِمُوسى‌ وَ مَنْ مَعَهُ‌).

" يَطَّيَّرُوا" از ماده تطير به معنى" فال بد زدن" است، و ريشه اصلى آن كلمه" طير" به معنى" پرنده" مى‌باشد، و از آنجا كه عرب، فال بد را غالبا به- وسيله پرندگان مى‌زد، گاهى صدا كردن كلاغ را به فال بد مى‌گرفت و گاهى پريدن پرنده‌اى را از دست چپ نشانه تيره‌روزى مى‌پنداشت" كلمه" تطير" به معنى فال بد زدن بطور مطلق آمده است.

ولى قرآن در پاسخ آنها مى‌گويد:" بدانيد كه سرچشمه شوميها و ناراحتى هايى كه دامان آنها را مى‌گرفت، از ناحيه پروردگار بوده و خدا مى‌خواسته است كه آنها را گرفتار نتيجه شوم اعمالشان بكند، ولى اكثر آنها نمى‌دانند" (أَلا إِنَّما طائِرُهُمْ عِنْدَ اللَّهِ وَ لكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لا يَعْلَمُونَ‌) قابل توجه اينكه اين طرز تفكر، مخصوص به فرعونيان نبود، هم اكنون در ميان اقوام خودخواه و گمراه نيز اين موضوع به وضوح ديده مى‌شود كه براى قلب حقائق و گمراه ساختن و جدان خويش يا ديگران، هر زمان پيروزى نصيبشان شود آن را مرهون لياقت و كاردانى خويش مى‌دانند، هر چند لياقت آنها كمترين اثرى در آن پيروزى نداشته باشد، و به عكس هر بدبختى دامنشان را مى‌گيرد فورا به بيگانگان و دستهاى مرموز و يا آشكار دشمن نسبت مى‌دهند هر چند خودشان عامل اصلى بدبختى بوده باشند.