فرعون نيز بلافاصله وعده مساعد به آنها داد و گفت:" آرى نه تنها اجر و پاداش مادى خواهيد داشت، بلكه از مقربان درگاه من نيز خواهيد شد"! (قالَ نَعَمْ وَ إِنَّكُمْ لَمِنَ الْمُقَرَّبِينَ‌).

و به اين ترتيب هم وعده" مال" به آنها داد و هم وعده" مقام بزرگ"، و از تعبير آيه اين چنين استفاده مى‌شود كه تقرب به فرعون در آن محيط چيزى بالاتر از مال و ثروت بود، و يك موقعيت به اصطلاح معنوى محسوب مى‌شد كه مى‌توانست سرچشمه اموال فراوان ديگرى گردد.

روز موعود فرا رسيد و ساحران همه مقدمات كار خود را فراهم ساخته بودند، يك مشت ريسمان و عصا كه درون آنها گويا مواد شيميايى مخصوصى قرار داده شده بود تهيه كردند كه در برابر تابش آفتاب به صورت گازهاى سبكى در مى‌آمد و آن طنابها و عصاهاى توخالى را به حركت در مى‌آورد.

صحنه عجيبى بود، موسى ع تك و تنها (فقط برادرش با او بود) در برابر انبوه جمعيت ساحران و مردم زيادى كه غالبا طرفدار و پشتيبان آنها بودند، قرار گرفت.

ساحران با غرور مخصوصى رو به سوى موسى ع كردند و گفتند:" يا تو شروع به كار كن و عصا را بيفكن و يا ما آغاز مى‌كنيم و وسائل خود را مى‌افكنيم" (قالُوا يا مُوسى‌ إِمَّا أَنْ تُلْقِيَ وَ إِمَّا أَنْ نَكُونَ نَحْنُ الْمُلْقِينَ‌).