محكوميت چنين قوم و ملتى را صادر كند كه در برابر پند و اندرز منطقى و نصيحت و خيرخواهى يك مصلح بزرگ اجتماعى، تنها متوسل به زور و تهديد و تهمت شوند، لذا در آيه بعد خداوند مى‌فرمايد" چون كار به اينجا رسيد ما لوط و پيروان واقعى و خاندانش را كه پاكدامن بودند، نجات بخشيديم جز همسرش كه او را در ميان قوم تبهكار رها ساختيم، زيرا او هم از نظر عقيده و آئين و مذهب با آنان هماهنگ بود" (فَأَنْجَيْناهُ وَ أَهْلَهُ إِلَّا امْرَأَتَهُ كانَتْ مِنَ الْغابِرِينَ‌) [1] بعضى گفته‌اند كلمه" اهل" گرچه معمولا به خويشاوندان نزديك گفته مى‌شود، ولى در آيه بالا به پيروان راستين او نيز اطلاق شده يعنى آنها نيز جزء خانواده او محسوب شده‌اند، ولى بطورى كه از آيه 36 سوره ذاريات برمى‌آيد هيچكس از قوم لوط جز خانواده و كسان نزديك او ايمان نياوردند، بنا بر اين" اهل" در اينجا به همان معنى اصلى يعنى بستگان نزديك است.

از آيه 10 سوره تحريم اجمالا استفاده مى‌شود كه همسر لوط در آغاز زن سربه‌راهى بود، سپس راه خيانت را پيش گرفت و دشمنان لوط را جرئت بخشيد.

گرچه در آيه فوق نوع اين باران بيان نشده است اما از ذكر كلمه" مطرا" (بارانى) به طور سربسته روشن مى‌شود كه از بارانهاى معمولى نبوده بلكه بارانى از سنگ بوده چنان كه در آيه 83 سوره هود آمده است.

[1]" غابر" به كسى مى‌گويند كه همراهانش بروند و او باقى بماند، همانطور كه خانواده لوط با او رفتند و تنها همسر او در شهر باقى ماند و به سرنوشت گنهكاران گرفتار شد.