وَ تَنْحِتُونَ الْجِبالَ بُيُوتاً).

از اين تعبير چنين به نظر مى‌رسد كه آنها محل زندگى خود را در تابستان و زمستان تغيير مى‌دادند، در فصل بهار و تابستان در دشتهاى وسيع و پربركت به زراعت و دامدارى مى‌پرداختند و به همين جهت خانه‌هاى مرفه و زيبايى در دشت داشتند، و به هنگام فرا رسيدن فصل سرما و تمام شدن برداشت محصول، به خانه‌هاى مستحكمى كه در دل صخره‌ها تراشيده بودند و در مناطق امن و امانى قرار داشت و از گزند طوفان و سيلاب و حوادث بر كنار بود آسوده خاطر زندگى مى‌كردند.

و در پايان آيه مى‌گويد:" اينهمه نعمتهاى فراوان خدا را يادآور شويد و در زمين فساد نكنيد و كفران نعمت ننمائيد" (فَاذْكُرُوا آلاءَ اللَّهِ وَ لا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ‌) [1]

[1] تعثوا از ماده" عثى" به معنى توليد فساد كردن است، منتها اين ماده بيشتر به مفاسد اخلاقى و معنوى گفته مى‌شود در حالى كه ماده" عيث" به مفاسد حسى اطلاق مى‌گردد بنا بر اين ذكر كلمه مفسدين بعد از جمله لا تعثوا به عنوان تاكيد مى‌باشد زيرا هر دو يك معنى را مى‌رساند.